Bungou Stray Dogs Fanfiction: The Same Old "You"
Pairing: Oda x Dazai
Genre: Drama
Rated: PG
Writer: Chiyuu_ki
ผมลืมตาขึ้นในห้องสีขาว แสงแดดที่ส่องเข้ามาและเสียงนกร้องที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ผมลุกขึ้นจากเตียงและทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง ผมแนบใบหน้าลงกับบานหน้าต่างเพื่อมองบรรยากาศด้านนอก วันนี้ดูจะเป็นวันที่อากาศดีวันหนึ่งเลยทีเดียวสำหรับเมืองแห่งนี้ที่มักจะปกคลุมไปด้วยม่านหมอก
ผมเดินออกจากห้องน้ำมาแต่งตัวอย่างขี้เกียจๆ อุณหภูมิของน้ำมันทำให้ผมอยากกลับไปนอนซุกอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆของผมต่อเหลือเกิน ผมเดินออกจากห้องของผมและมองไปยังประตูห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความเคยชิน
ห้องนั้นเงียบกริบ
ผมเดินทอดน่องไปตามฟุตบาท บรรยากาศยามเช้าในวันนี้มันช่างสดชื่นอย่างเหลือเชื่อ ผมกระชับเสื้อโค้ทตัวโปรดและสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ลมหายใจของผมปล่อยออกมากระทบกับความเย็นของอากาศจนเป็นไอ ผมเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่ส่องแสงลอดผ่านสายหมอกลงมาทักทายผู้คนพลางกุมกล่องไม้ขีดที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง
ผมนึกถึงเจ้าของของมันก่อนจะอมยิ้มออกมา
อากาศดีๆแบบนี้ทำให้ผมนึกเสียดายแทนเขาจริงๆ
ผมเดินผ่านมุมตึกไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ตรงข้ามของฝั่งถนน ผู้คนต่างออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคึกคัก ก่อนที่จะเข้าไปด้านใน ผมพบกับเด็กชายคนหนึ่งซึ่งคุ้นหน้าค่าตากันเป็นอย่างดี ผมกล่าวทักทายกับเด็กชายตัวน้อยที่เป็นทั้งเพื่อนบ้านและนักเรียนของผม ในมือของเขาถือดอกไม้ช่อใหญ่ ผมลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดู
"ไงอัตสึชิคุง มาช่วยคุนิคิดะคุงถือของอีกแล้วหรอ"
"ไงอัตสึชิคุง มาช่วยคุนิคิดะคุงถือของอีกแล้วหรอ"
"ใช่แล้วครับ! ว่าแต่วันนี้ดาไซซังจะไปหาโอดะเซนเซย์รึเปล่าครับ"
ผมมองเด็กชายตรงหน้าก่อนคลี่ยิ้มออกมา
"อื้มๆ ไปสิ"
"งั้นผมฝากเอานี่ไปให้เซนเซย์ทีนะครับ!"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนยื่นช่อดอกไม้ในมือให้ผม
ผมคุยกับเด็กคนนั้นอีกซักพักก่อนแยกไปที่ซุปเปอร์เพื่อซื้อขนมปังซักแถวมาตุนเอาไว้ที่ห้อง ผมเอื้อมมือไปหยิบก้อนแกงกระหรี่สำเร็จรูปติดมือมาด้วยความเคยชิน ก่อนจะนำทุกอย่างไปที่แคชเชียร์
ระหว่างทางเดินกลับ ผมก้มมองช่อดอกไม้ของเด็กคนนั้นก่อนคลี่ยิ้มออกมา ผมมั่นใจว่าโอดะซาคุจะต้องชอบแน่ๆ
ผมกลับมาถึงอพาร์ทเม้นต์และเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ผมนำขนมปังเข้าไปวางในห้องของตัวเองก่อนจะไขประตูห้องตรงข้ามเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ผมมองเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง
นาฬิกาไขลานของโอดะซาคุหยุดเดินอีกแล้ว
และมันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องคอยมาไขลานให้นาฬิการุ่นคุณปู่ของเขากลับมาเดินอีกครั้งในทุกๆสามวัน ผมวางถุงใส่ข้าวของที่เพิ่งซื้อมาลงบนโต๊ะและนำดอกไม้ที่เด็กคนนั้นให้เสียบลงในแจกันที่วางอยู่บนชั้นหนังสือก่อนจะลงมือทำความสะอาดห้องด้วยความเคยชิน
ผมเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของโอดะซาคุก่อนสายตาจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ขอบหน้าต่าง ผมคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ดอกลิลลี่สีขาวที่เขาปลูกกำลังผลิดอกบานสะพรั่ง
ผมละความสนใจจากห้องนอนและตรงเข้าไปรดน้ำให้ดอกไม้ของเขาทันที
ผมอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าโอดะซาคุมาเห็นดอกไม้ตอนนี้เขาจะมีสีหน้าแบบไหน
ผมกลับเข้ามาในห้องและชงชาสมุนไพร เอิร์ลเกรย์ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ผมเปิดทีวีเพื่อติดตามข่าวสารประจำวันก่อนจะขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆเมื่อผู้ประกาศข่าวรายงานว่าอากาศแจ่มใสจะอยู่กับเราแค่ไม่กี่วัน
ต่อจากนี้ก็คงจะฝนตกหมอกลงอีกตามเคย
จะว่าไป วันแรกที่ผมเจอกับโอดะซาคุก็ฝนตกนี่นา
ผมจำได้ว่าเราเจอกันครั้งแรกท่ามกลางสายฝน ผมกำลังยืนอยู่ในตู้โทรศัพท์ข้างๆป้ายรถบัส ผมเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งยืนร้องไห้จ้าอยู่คนเดียวท่ามกลางฝูงคนทำงานที่เร่งรีบ เด็กนั่นเนื้อตัวเปียกปอน
ก่อนที่ผมจะใช้โทรศัพท์เสร็จและเดินออกจากตู้ ผมเห็นชายคนหนึ่งเดินสวนคนกลุ่มใหญ่ตรงมาที่เด็กคนนั้น เขากางร่มให้และย่อตัวลงพูดคุยกับเด็กคนนั้นด้วยสีหน้าอ่อนโยน ผมยืนมองทั้งคู่อยู่ซักพักก่อนจะเดินจากไป
ผมประทับใจเขาตั้งแต่แรกเห็น
ผมพบกับเขาอีกครั้งตอนที่ผมกำลังนำหนังสือและเสื้อผ้าไปบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้า เขากำลังยืนคุยกับเจ้าของบ้านพักด้วยสีหน้าจริงจัง ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
เราพบกันอีกแล้ว
ผมเองก็ไม่รู้ว่าวันนั้นเขาจะเห็นผมและจำผมได้รึเปล่า แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก
ผมเดินเข้าไปคุยกับเขา ปรากฎว่าเขาจำผมได้
โอดะซาคุแนะนำตัวเองและเราก็ยืนคุยกันซักพักก่อนที่ผมจะขวนเขาไปที่ร้านกาแฟแถวๆนั้น เขาบอกว่าตัวเองกำลังทำเกี่ยวกับมูลนิธิช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาส ผมไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงตรงเข้าไปหาเด็กคนนั้นทั้งๆที่ไม่มีใครทำแม้แต่จะเหลียวมองด้วยซ้ำ
เราเริ่มรู้จักกันมากขึ้นและผมกับเขาก็เข้ากันได้ดี โอดะซาคุเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ผมจึงแนะนำที่พักในอพาร์ทเม้นต์เดียวกันกับผมให้ เขากลายเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของผมในเวลาอันรวดเร็ว ผมมักจะไปนั่งเล่นในห้องของโอดะซาคุ นั่งมองเขาแต่งนิยาย อ่านหนังสือหรือแม้กระทั่งทำอาหาร
ในวันธรรมดาโอดะซาคุมักจะหายหัวไปทำงานทั้งวันและกลับมาที่อพาร์ทเม้นต์ตอนค่ำๆ ถึงอย่างนั้นผมก็มักจะไปไหนมาไหนกับเขาอยู่เสมอในวันหยุด คอยช่วยงานเขาบ้างในบางครั้งและผมก็บอกให้โอดะซาคุทำอาหารเย็นให้เป็นการแลกเปลี่ยน
ผมมีงานประจำของผม แต่ผมก็หาเวลาช่วยงานโอดะซาคุนิดๆหน่อยๆตามโอกาส ส่วนมากก็จะบริจาคหนังสือเก่าๆที่มีเป็นภูเขาของผมให้กับมูลนิธิที่เขาทำงานอยู่ เขาชวนผมไปอ่านนิทานให้เด็กๆฟังในบางครั้ง มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อน
ผมใช้เวลากับโอดะซาคุเกือบสองปีเต็ม
การมีเขาเข้ามาในชีวิต ทำให้โลกที่เคยเงียบเหงาของผมเปลี่ยนไป
แต่ความสุขก็ไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป
ในวันนั้น ขณะที่ผมกำลังจะไปหาโอดะซาคุที่บ้านเด็กกำพร้า รถดับเพลิงหลายคันขับผ่านผมไปบนถนนเส้นเดียวกัน ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยซักนิด ผมรีบโทรหาเขาด้วยความเป็นห่วง แต่ผมกลับติดต่อเขาไม่ได้
ผมได้แต่ภาวนาให้โอดะซาคุปลอดภัย ทว่าทันทีที่ผมมาถึง บ้านพักหลังนั้นก็เหลือแต่ตอตะโก เด็กๆร้องไห้กันระงม นักดับเพลิงช่วยกันดับไฟที่ยังลุกไหม้อยู่ที่อีกฟากของตัวอาคาร ผมได้แต่มองหาเขา
จิตใจผมเตลิดไปหมด
ผมรีบรุดไปที่โรงพยาบาลทันทีที่เจ้าหน้าที่ของบ้านเด็กกำพร้าบอกผมว่าโอดะซาคุเพิ่งถูกนำตัวไป ผมวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉินด้วยหัวใจที่ปวดหน่วง แพทย์บอกว่าเขาพยายามช่วยเด็กคนหนึ่งที่หลงขึ้นไปอยู่บนห้องใต้หลังคาจนตัวเองถูกไฟครอกจนเป็นแผลสาหัสและช็อคหมดสติไปเพราะอากาศหายใจไม่เพียงพอ
แพทย์ยื้อลมหายใจของเขาไว้ได้อีกสองวันก่อนที่โอดะซาคุจะเสียชีวิตเพราะบาดแผลที่ติดเชื้อและการหายใจเอาไอร้อนและเขม่าควันเข้าไปมากเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหว
ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงข้างแก้ม ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีความทรงจำของผมที่มีต่อเขายังคงเด่นชัด ผมทำเรื่องเช่าห้องของโอดะซาคุต่อและเก็บทุกๆอย่างเอาไว้หลังประตูบานนั้น ผมคอยดูแลดอกไม้ของเขาอยู่เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
ทุกวันนี้ผมลาออกจากงานประจำและมาเป็นคุณครูในโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ผมยังคงช่วยเหลือมูลนิธิที่โอดะซาคุเคยทำมากเท่าที่จะทำได้ ทุกครั้งที่ผมได้ทำงานพวกนั้นผมยังคงรู้สึกเสมอว่าเขายังคงอยู่ใกล้ๆ
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมและเดินไปยังห้องของเขาอีกครั้ง
ดอกลิลลี่สีขาวบานสะพรั่งอยู่ตรงหน้า ผมคลี่ยิ้มบางๆพลางตัดก้านของมันออกและรวบเป็นช่อ ก่อนจะหันมาจัดการใส่ปุ๋ยและพรวนดินให้ต้นลิลลี่ในกระถาง
ผมขับรถออกไปที่เขตชานเมือง ทุ่งหญ้าเขียวสดกับสายลมเย็นทำให้บรรยากาศของที่นี่ปลอดโปร่งเป็นพิเศษ ผมขับรถขึ้นเนินไปตามถนนดินขรุขระที่ทอดยาวเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่
ผมลงจากรถ
เบื้องหน้าผมเป็นทุ่งดอกไม้สีสวยที่เริ่มผลิบานต้อนรับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังใกล้เข้ามา
ผมคุกเข่าลงที่ใต้ต้นไม้ หน้าแผ่นหินอ่อนสีขาว ก่อนจะวางช่อดอกไม้ในมือลง
“นี่ๆ โอดะซาคุ วันนี้ฉันเจออัตสึชิคุงตอนที่กำลังไปซื้อของด้วยล่ะ” ผมยิ้มให้กับป้ายหินอ่อนตรงหน้า "เขาฝากดอกไม้มาให้ด้วย ฉันว่าอัตสึชิคุงคงคิดถึงนายน่าดูเลยนะ"
ฉันเองก็คิดถึงนายเหมือนกัน
หลับให้สบายนะ โอดะซาคุ
แต่งสนุกมากๆเลยค่ะ เห็นคู่ว่าเป็นโอดะซังนี่รู้เลยว่าดราม่าชัวร์ // ร้องไห้;-;
ตอบลบ