[BSD Trans] The Untold Story of the Founding of the Detective Agency: Chapter 2 Part 5

คณะประพันธกรจรจัด

เล่มที่ 3: The Untold Story of the Founding of the Detective Agency

ผู้ประพันธ์: Asagiri Kafka

ภาพประกอบ: Harukawa35

แปลไทย : Chiyuu_ki

English Scans Here!

← Previous: Chapter 2 Part 4

การเคลื่อนไหวของเหล่านักแสดงทุกคนจำเป็นต้องถูกจับตามอง

คำขู่ฆ่านั้นเจาะจงมาที่นักแสดง เขาจำเป็นต้องรู้ว่าเหล่านักแสดงอยู่ที่ไหนในแต่ละช่วงเวลา หรือช่วงไหนที่พวกเขาต้องเดินทางตามลำพัง จากที่ฟุคุซาว่าได้ยินมา เหล่าตำรวจจะมีหน้าที่เฝ้าระวังที่ทางเข้าและทางออก แต่พวกเขาก็ไม่มีกำลังคนมากพอที่จะรักษาความปลอดภัยให้กับนักแสดงทุกคน ดังนั้นถ้าหากฆาตกรลอบเข้ามาในโรงละครได้สำเร็จ คนๆนั้นก็จะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

ฟุคุซาว่าไล่ถามนักแสดงแต่ละคนว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน ถึงเขาจะได้รับตารางเวลาและรายชื่อนักแสดงและบทบาทของทุกคนบนเวที ฟุคุซาว่าตัดสินใจที่จะตรวจสอบด้วยตนเองอีกครั้ง มันเป็นความจำเป็นที่จะต้องเตือนพวกเขาไม่ให้อยู่ตามลำพัง ถ้าหากเป็นไปได้ ฟุคุซาว่าอยากถามเหล่านักแสดงถึงเหตุผลที่พวกเขาได้รับคำขู่ในครั้งนี้ด้วยซ้ำ

คนแรกที่ฟุคุซาว่าเข้าไปพูดคุยด้วยคือดาวเด่นของการแสดงครั้งนี้ นักแสดงหนุ่มผู้นี้เป็นตัวละครหลักท่ามกลางนักแสดงคนอื่นๆอีกสิบสองชีวิต

“หา?” พวกเขาอยู่ในห้องพักตัวส่วนตัว ชายหนุ่มที่กำลังอ่านบทละครอยู่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลามีสีหน้าบึ้งตึง “นี่มันอะไรกันครับ ก่อนหน้าการแสดงเนี่ยนะ? ผมอ่านบทอยู่นะครับ”

ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้อง ระหว่างที่นักแสดงหนุ่มกำลังนั่งลงบนเก้าอี้ เขาโยนบทละครทิ้งด้วยความรำคาญใจและเอ่ยขึ้น

“นี่มันก่อนการแสดงเริ่มนะครับ คุณเข้าใจรึเปล่าว่าพวกนักแสดงรู้สึกยังไงน่ะ”

ฟุคุซาว่าไม่สามารถตอบได้

“พวกเรากำลังเข้าไปใบอีกโลกนึง ผมต้องฝึกมันเป็นปีๆและผมจะฆ่าใครก็ตามที่เข้ามารบกวน”

จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบแก้วขึ้นจากโต๊ะขึ้นดื่มมันจนหมดในรวดเดียว

“ผมหิวน้ำจัง คุณเทให้ผมหน่อยสิ”

ชายหนุ่มบุ้ยใบ้ไปทางเหยือกน้ำใบใหญ่ เขายื่นแก้วเปล่าไปทางฟุคุซาว่า

หลังจากที่ฟุคุซาว่าเติมน้ำและส่งคืน เขาก็ดื่มมันจนหมดอีกครั้งและพูดว่า “ผมกำลังทำสมาธิอยู่”

ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ซีดแบบแปลกๆ รอบดวงตาที่ดูกระวนกระวายของเขามีรอยจางๆปรากฏอยู่

“ฉันนับถืออาชีพของนาย” ฟุคุซาว่าพูดขณะมองไปยังอีกฝ่าย “แต่คนที่อาจถูกฆ่าคือนักแสดง มีช่วงไหนระหว่างการแสดงที่นายต้องอยู่คนเดียวรึเปล่า”

นักแสดงหนุ่ม –มุราคามิ– สูดหายใจเข้าราวกับเขาจะพูดอะไรต่อ

“มีบ้างครับ ระหว่างที่รอคิวของผมอยู่ข้างเวที ตอนที่เดินจากห้องแต่งตัวระหว่างทางมีคนอื่นอยู่ด้วย แล้วก็ก่อนจบการแสดง แต่ตอนนี้ทุกคนก็ระวังตัวกันดี พวกเราพยายามอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่ม แต่ผมนี่สิที่ไม่มีการป้องกันเพราะมีช่วงที่ผมต้องอยู่คนเดียวอย่างน้อยสิบนาทีหรือนานกว่านั้น”

“ตอนไหนน่ะ”

“บนเวทีครับ” มุราคามิยกยิ้ม “เพราะว่าผมเป็นนักแสดงหลักนี่นะ”

ฟุคุซาว่าขบฟัน เขาไม่สามารถตามขึ้นไปปกป้องนักแสดงบนเวทีได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีสายตาจำนวนมากที่จับจ้องไปยังพวกเขายามที่อยู่บนเวที ถ้าหากนักแสดงถูกลอบสังหารในขณะที่ผู้ชมกำลังให้ความสนใจกันอย่างเต็มที่ก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่นักฆ่าจะสามารถหลบหนีได้สำเร็จ

“หืม.. ถ้าอย่างนั้นคุณคือนักแสดงหลักสินะ” รัมโปเอ่ยขึ้นจากด้านข้างของมุราคามิ

“อ๋า? อะไรกัน? เด็ก?” มุราคามิเอ่ยด้วยความไม่ชอบใจ “อย่าบอกนะว่านายคือผู้ช่วยของบอดี้การ์ดน่ะ”

“นี่ เนื้อเรื่องของละครนี้เป็นยังไงน่ะ” รัมโปเอ่ยและเมินคำถามของอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง

“หือ เนื้อเรื่องหรอ ถ้านายเป็นบอดี้การ์ดนายก็น่าจะได้รับบทละครจากพนักงานแล้วใช่ไหม อ่านสิ”

“อ่านอะไรแบบนั้นมันน่าเบื่อ น่าเบื่อตั้งแต่หน้าแรกเลยล่ะ เพราะงั้นบอกผมมา”

น่าเบื่อ….

ฟุคุซาว่าแอบยกมือปิดหน้า อย่างที่คิดเอาไว้ เขาไม่ควรพารัมโปมาด้วย ที่เขาพารัมโปมาเพราะคิดว่าการปล่อยให้รัมโปรอที่ล็อบบี้คนเดียวคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เด็กคนนี้มันจะพูดจาจี้จุดทุกคนได้อย่างเจ็บปวดเสมอ

มุราคามิน่าจะโมโหในสิ่งที่ได้ยินและจบบทสนทนาลง นั่นเป็นสิ่งที่ฟุคุซาว่าคิด แต่–

“อย่างนั้นหรอเจ้าหนู ถ้านายคิดว่ามันน่าเบื่อก็คงจะจริง” มุราคามิเอ่ยตอบด้วยท่าทางสบายๆ “เป็นหน้าที่ของคนดูอยู่แล้วที่จะตัดสินว่าการแสดงน่าเบื่อรึเปล่า คงจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันที่จะบังคับให้นายอ่านแล้วบอกว่า ‘มันสนุกมาก อ่านให้หมดสิ!’ แต่นั่นไม่ใช่หน้าที่ของนักแสดงอย่างฉันหรอก นี่ แล้วสำหรับนายเรื่องแบบไหนถึงไม่น่าเบื่องั้นหรอ”

“เห คำถามอะไรของนายเนี่ย อืม...” รัมโปเอียงคอเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบออกมา “ถ้าเกิดมีนักแสดงถูกฆ่ากลางเวทีคงจะน่าสนุกไม่น้อยเลยล่ะ”

ฟุคุซาว่ารู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ

“ฮ่า! คำตอบของนายมันหนูน้อยจริงๆ” แต่ถึงอย่างนั้นมุราคามิก็ยังคงยิ้มกว้าง “ถ้าผู้ชมคิดแบบนั้น ปล่อยให้นักแสดงถูกฆ่าตามจดหมายขู่นั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“โฮ่ย” ฟุคุซาว่าเอ่ยพร้อมสีหน้าที่บึ้งตึง  เขาคิดว่าถ้าหากปล่อยไว้อย่างนั้นมันออกจะสุ่มเสี่ยงเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น–

“แน่ล่ะ ผมไม่มีความคิดที่ว่าผมจะถูกฆ่าเลยซักนิด” มุราคามิเอ่ยบอกฟุคุซาว่า “แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่คนในวงการบันเทิงคิดกัน ‘เราจะฆ่าคนเพื่อที่จะได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของการแสดงดีไหม’ ถ้าเป็นผม ผมจะทำอย่างไม่ลังเลเลย ที่ผมยังไม่ได้ฆ่าเพียงเพราะผมยังไม่เจอใครที่จะสามารถถ่ายทอดศิลปะทางการแสดงให้ผมอย่างลึกซึ้งได้ ก็นั่นล่ะ สำหรับตอนนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมจดหมายขู่ฆาตกรรมถึงถูกส่งมาเพื่อที่จะสร้างความแปลกใจให้กับผู้ชม ผมคิดว่าพวกเขากล้ามากเลยล่ะ”

ในขณะที่พูด ชายหนุ่มไม่ได้มองไปที่ฟุคุซาว่าหรือรัมโป เขาจมอยู่กับตัวเองและเหล่าคนดูที่เขาสามารถจูงจมูกได้ด้วยทักษะการแสดงของตน

ฟุคุซาว่าขมวดคิ้ว จริงอยู่ที่เขายกย่องจิตวิญญาณของนักแสดงแต่สิ่งที่ได้ยินกลับน่าเป็นห่วงไม่น้อย พวกเขามองการฆาตกรรมเป็นเพียงเหตุการณ์ดาษดื่นเท่านั้น และคิดว่าชีวิตของคนเป็นหน่วยวัดที่สามารถแลกเปลี่ยนได้อย่างเช่น สกุลเงิน ไม่ว่าจะเป็นเอกาวะหรือมุราคามิ พวกเขาต่างไม่ตื่นตัวกับคำขู่เลยแม้แต่น้อย

ฟุคุซาว่าคัดค้านตั้งแต่ต้นเกี่ยวกับการจัดการแสดง ถ้าหากการเลื่อนตารางออกไปสามารถช่วยชีวิตคนได้ นั่นถือเป็นราคาที่ควรจ่ายไม่ใช่หรือ?

แต่การแสดงยังคงดำเนินต่อไป เขากล้าพูดได้ว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่มีความคิดเหมือนกับมุราคามิ

“ตอนนี้คนดูกำลังจะเข้ามาแล้ว” มุราคามิยืนขึ้น “ผมไปก่อน เอาล่ะ ผมน่ะเป็นมืออาชีพ คุณเองก็เหมือนกัน  งานของคุณคือการทำให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครได้รับอันตรายและกลับบ้านอย่างปลอดภัย ผมจะคอยดูล่ะ”

ไม่มีคำพูดอื่นจากฟุคุซาว่านอกจากคำตอบเพียงประโยคเดียว
“ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

Next →