หลังจากนั่งอ่านนั่งเพ้อกับฉากนี้มาเป็นเดือน เพิ่งค้นเจอแบบทรานส์อิ้งเต็มๆค่ะ (อยู่นี่)
อย่างที่ทุกคนรู้ ดาไซก็มีคนคนนั้นเหมือนกัน สาเหตุที่ทำให้ช่วยเหลืออัตสึชิคุงและอาคุตากาว่า คนคนนั้นคือ'โอดะ ซาคุโนะสุเกะ'ค่ะ (ลิ้งค์วิกิ : โอดะซัง)
เนื้อเรื่องของคนคนนี้อยู่ใน Light Novel : Dazai Osamu and The dark era เห็นมีคนแปลอิ้งเป็นส่วนๆ แต่เราไปอ่านเรื่องย่อมาจนจบแล้ว(เรื่องย่ออยู่ในวิกิของโอดะซังค่ะ) ส่วนเรื่องเต็มมีคนแปลอิ้งไว้แต่ไม่ครบ (สารบัญแปลอิ้ง) อ่านจบแล้วก็... T v T) เอาเป็นว่าฉากนี้ที่เราแปลเป็นฉากสุดท้ายของไลท์โนเวลเรื่องนี้ค่ะ เน้นว่าสปอยมากๆ
เราอยากแนะนำให้อ่านตอนนี้พร้อมฟังเพลงนี้ค่ะ ONE OK ROCK - Heartache (Japanese Ver.) หรือถ้าไม่สันทัดภาษาญี่ปุ่นก็มีเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษเหมือนกัน ONE OK ROCK - Heartache (English Ver.) รับรองว่าพลังทำลายล้างสูงมากจริงๆค่ะ (T⌓T)
คณะประพันธกรจรจัด
เล่มที่ 2: Dazai Osamu and The dark era: Chapter 4
ผู้ประพันธ์: Asagiri Kafka
ภาพประกอบ: Harukawa35
แปลไทย : Naitear
← Previous: Chapter 4 Part 8
"โอดะซาคุ!"
ดาไซวิ่งเข้าไปในบ้านพักและตรงไปยังห้องโถง มีศพมากมายเกลื่อนกลาดอยู่ระหว่างทางเดิน ร่างไร้วิญญาณเหล่านั้นเรียงรายเข้าไปจนถึงด้านใน
ดาไซกระแทกประตูไม้โอ๊คหนาหนักให้เปิดออกและเบื้องหน้าเขาก็ปรากฎร่างร่างหนึ่ง ร่างที่บาดเจ็บของเพื่อนเขา
"โอดะซาคุ!"
"ดาไซ..."
เขารีบวิ่งเข้ามาเพื่อสำรวจบาดแผลของคนที่นอนอยู่ มันเป็นแผลสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย เลือดไหลจากร่างของโอดะซาคุจนนองเป็นแอ่งโลหิตบนพื้น เขาทรุดเข่าลงกับพื้นข้างๆร่างนั้น
"นายมันบ้า โอดะซาคุ บ้าที่สุด"
"ฉันรู้น่า"
"โง่ชะมัด ถูกจัดการโดยคนแบบนั้นเนี่ยนะ..."
"ฉันรู้" โอดะซาคุยิ้ม มันเป็นความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความพอใจ เป็นความรู้สึกของคนคนนึงที่ได้ทำบางอย่างที่คุ้มค่าพอที่จะยอมสละชีวิตให้ได้และไม่นึกเสียใจในภายหลัง
"ดาไซ ฉันมีอะไรจะบอกนาย"
"ไม่ หยุดพูด พวกเราจะต้องช่วยนายได้ ไม่สิ พวกเราจะช่วยนายได้แน่ๆ ดังนั้น... ได้โปรด อย่าพูดอย่างนั้น—"
"ฟังฉัน"
โอดะซาคุใช้มือที่ชุ่มไปด้วยเลือดคว้าแขนของดาไซไว้ "นายเคยพูดใช่ไหมว่า 'ถ้าหากว่าฉันอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยเลือดและความรุนแรงนี้ ฉันอาจจะเจอเหตุผลในการใช้ชีวิตอยู่ก็ได้'"
"ใช่ ฉันเคยพูด แต่ว่านั่นมัน—"
"นายจะไม่เจอมันหรอก"
เสียงของโอดะซาคุแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ในขณะที่ดาไซนิ่งเงียบ ทำได้แค่เพียงจ้องมอง
"นายน่าจะรู้อยู่แล้วนะ ไม่ว่านายจะอยู่ในด้านที่ฆ่าคนหรือด้านที่ช่วยคนก็ตาม นายจะไม่สามารถรู้ได้หรอกว่าด้านไหนที่จะเป็นไปตามความคาดหวังของนาย สิ่งที่สามารถเติมเต็มความโดดเดี่ยวของนายได้มันไม่มีอยู่ในโลกนี้หรอก และสุดท้าย นายก็จะหลงทางอยู่ในความมืดตลอดไป"
—โปรดปลุกให้ฉันตื่นจากความฝันของโลกที่พังทลายนี้ด้วยเถอะ
นั่นเป็นครั้งแรกที่ดาไซเพิ่งจะตระหนักถึงมันได้
ก่อนที่เขาจะได้ทันสังเกต โอดะ ซาคุโนะสุเกะก็เข้าใจเขามานานแล้ว เข้าใจไปจนถึงส่วนลึกของหัวใจ จนถึงตอนนี้ดาไซเพิ่งจะรู้ตัวว่ามีคนคนนึงเข้าใจเขาเป็นครั้งแรกในชีวิตและเขาก็เพิ่งจะมีบางอย่างที่อยากรู้เหลือเกิน.. อยากรู้จนต้องถามชายที่อยู่ตรงหน้า
"โอดะซาคุ.. ฉันควรจะทำยังไงดี"
"ฉันอยากให้นายอยู่ในด้านที่ช่วยคน"
นั่นเป็นสิ่งที่โอดะซาคุบอก
"ถ้าหากไม่ว่าด้านไหนมันก็เหมือนๆกันไปหมดสำหรับนาย ฉันก็อยากให้นายเป็นคนดี ช่วยคนอ่อนแอ ปกป้องเด็กกำพร้า.. ฉันคิดว่าไม่ว่าจะเป็นสิ่งชั่วร้ายหรือดีงามมันก็คงไม่ต่างกันสำหรับนายหรอก แต่ถ้านายทำแบบนั้นได้ก็คงจะดีกว่าเยอะ"
"นายรู้ได้ยังไง?"
"ฉันรู้น่า ฉันรู้ดีกว่าคนอื่นอยู่แล้ว"
ดาไซมองเข้าไปในดวงตาของโอดะซาคุ ภายในนั้นฉาบไปด้วยแสงแห่งความเชื่อมั่น เป็นเครื่องยืนยันอันแสนชัดเจนว่าคำพูดของเขานั้นหนักแน่นพอ ไม่ว่าจะเป็นเพราะประสบการณ์หรือคำพูดที่เคยได้ยินมาก็แล้วแต่ มันคือหนทางที่โอดะซาคุได้เคยผ่านมาแล้วและพยายามแสดงให้ดาไซได้เห็น ทำให้เขาเข้าใจและเขาคิดว่าตนเองพร้อมที่จะเชื่อคนตรงหน้า
"...ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะทำอย่างนั้น"
"มีคนเคยบอกว่า 'ผู้คนอยู่เพื่อรักษาชีวิตตัวเองและเราก็จะสามารถเห็นได้เมื่อพวกเขากำลังจะตาย' อืม... ให้ตาย... ฉันคิดว่ามันก็ประมาณนั้นนะ..."
ใบหน้าของโอดะซาคุซีดเผือดจากการขาดเลือด แต่ถึงอย่างนั้นเขายังคงยิ้ม
"เฮ้อ... อยากกินแกงกะหรี่ชะมัด"
โอดะซาคุดึงบุหรี่ออกมาจากเสื้อโค้ทของตนด้วยนิ้วสั่นๆและคาบไว้ในปาก เขาพยายามจุดไฟทว่าเขาอ่อนแรงเกินกว่าที่จะจุดมันได้ ดาไซจุดให้เขาแทนและจ่อมันเข้ากับปลายบุหรี่ โอดะซาคุหลับตา สูดหายใจเข้า แล้วยิ้มออกมาบางๆ
บุหรี่ตกลงบนพื้น
ดาไซยังคงคุกเข่าอยู่ข้างๆร่างของโอดะซาคุ เขาเงยหน้าขึ้นไปบนเพดานและหลับตาลง ริมฝีปากที่เม้มแน่นของเขาสั่นเล็กน้อย ควันบุหรี่ยังคงลอยขึ้นไปเป็นเส้นตรง
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น