[BSD Trans] Dazai Osamu and the dark era: Prologue 2/3 [แปลไทย]

← Previous : Prologue Part 1/3

---

Prologue 2/3

"โอดะซาคุซัง... คุณน่าจะหัวเราะเยาะเขาสักหน่อยนะครับ"

เสียงนั้นมาจากทางประตู ผมหันกลับไป แล้วก็พบชายหนุ่มที่ดูคงแก่เรียนคนหนึ่งเดินลงบันไดมา

"โอดะซาคุซังเอาใจดาไซเกินไปแล้วนะครับ ถ้าไม่หัวเราะเยาะเขาซะบ้าง เขาก็คงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ดูสิ ทั้งบาร์เสียบรรยากาศหมดแล้ว ขนาดบอสยังตัวสั่นริกๆเพราะเขาเลย"

เขาชื่อซาคากุจิ อันโกะ แขกคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในบาร์ถอดสูทออกและดันแว่นเล็กน้อย ถึงจะแต่งตัวเหมือนเด็กเรียน แต่เขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานของพวกเราเช่นกัน อันโกะเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองพิเศษของพอร์ทมาเฟีย

"อันโกะ! ไม่เจอกันนานเลย ดูดีนะ" ดาไซยิ้มกว้างขณะยกมือขึ้นเพื่อทักทาย

"ดูดี ? ฉันเพิ่งกลับมาจากโตเกียว ไปและกลับภายในวันเดียวซะด้วย ร่างกายรู้สึกเหมือนจะแหลกเป็นชิ้นๆ... ให้ตาย เหนื่อยชะมัด" อันโกะหมุนคอพลางไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของดาไซวางย่ามสีแดงที่แบกไว้บนบ่าตัวเองลงบนโต๊ะ "บอส เหมือนเดิม"

เมื่ออันโกะนั่งลง เจ้าของบาร์ก็ดันแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีทองไปให้ ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเตรียมแก้วนี้ให้ตั้งแต่ได้ยินเสียงอันโกะเดินเข้ามาแล้ว มีฟองผุดขึ้นมาในแก้ว ส่องประกายแวววาว

"ไปเที่ยวก็สนุกดีนะ อยากลองไปบ้างเหมือนกันแฮะ เฮ้บอส ขอเนื้อปูกระป๋องอีกที่สิ" ดาไซกล่าวขณะหมุนกระป๋องเปล่าไปรอบๆ ด้านหน้าของเขายังมีกระป๋องที่เหมือนกันอีกสามใบวางอยู่

"ไปเที่ยว ? คงมีคนส่วนน้อยในพอร์ทมาเฟียล่ะมั้งที่อยู่เพื่อฆ่าเวลาเหมือนนาย ดาไซ ฉันไปทำงานต่างหาก"

"สำหรับฉันน่ะนะ อันโกะ" ดาไซคีบเนื้อปูจากกระป๋องใหม่ออกมาด้วยนิ้วมือพลางให้ความเห็น "ทุกอย่างบนโลกนี้เป็นสิ่งที่ใช้ฆ่าเวลาระหว่างการเดินทางไปหาความตายของฉันนั่นแหละ แล้ว... งานนั่นคืออะไรล่ะ ?"

สายตาของอันโกะเหม่อไปชั่วครู่ก่อนจะตอบ "ฉันไปตกปลา"

"เออออ๋!? งานหนักเลยสิ ไปตกอะไรมาล่ะ"

"ไม่ได้อะไรเลย สุดท้ายก็เสียเที่ยว พวกเขาบอกว่ามีสินค้าชั้นดีที่มีตำหนินิดหน่อยบรรทุกลงเรือมาจากยุโรป ฉันเลยรีบไปดู แต่สุดท้ายมันก็เป็นขยะที่เห็นได้ทั่วไปจากงานศิลปะห่วยๆของเพื่อนบ้านนั่นแหละ"

'ตกปลา'เป็นโค้ดอย่างหนึ่งที่มาเฟียนิยมใช้กัน หมายถึงการไปเอาสินค้าลักลอบนำเข้าอย่างผิดกฎหมายเข้ามาในองค์กรเพื่อนำไปขายต่อในตลาดมืด ในอีกมุมมองหนึ่ง สิ่งที่ได้มาอาจจะหมายถึงอาวุธหรือสินค้าขายซ้ำที่ส่งข้ามทะเลมาก็ได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วมักจะหมายถึงหินมีค่าหรือผลงานศิลปะราคาสูง

"ยังไงก็ตามแต่ คราวนี้มีนาฬิกาเก่าที่ดูมีค่าอยู่เหมือนกัน เป็นงานของช่างฝีมือคนหนึ่งในช่วงสมัยปลายยุคกลางน่ะ ถึงจะเป็นของปลอมแต่ก็ทำออกมาสวยดี ถ้าเอาไปขายต่อก็คงมีคนซื้อล่ะมั้ง" อันโกะล้วงไปหยิบกล่องเล็กๆจากกระดาษห่อออกมาให้ดู ก่อนหน้านี้บนนั้นมีร่มกับบุหรี่หลายมวน เป็นของที่จำเป็นสำหรับการเดินทาง

"...แล้วการแลกเปลี่ยนจบลงเมื่อไหร่ล่ะ ?" ดาไซถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ขณะมองไปยังข้าวของของอันโกะ

"สองทุ่ม ฉันรีบมาที่นี่โดยไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมด้วยซ้ำ" อันโกะหัวเราะอย่างขมขื่นก่อนจะพูดต่อ "'ทำงานให้พอๆกับเงินเดือนที่ได้' เอาเถอะ คราวนี้ฉันไม่ได้หัวเสียมากนักหรอก"

"หืม.. 'ซาคากุจิ อันโกะ ผู้โด่งดัง คนที่รู้ทุกอย่างในพอร์ทมาเฟีย'เป็นคนยอมผ่อนปรนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย ?" ดาไซแซวหยอกๆ

เพราะว่าเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองพิเศษของพอร์ทมาเฟีย อันโกะจึงมีหน้าที่ส่งสารเกี่ยวกับข้อมูลลับเฉพาะให้กับองค์กรอื่น เขาไม่ได้อยู่กลุ่มไหนเป็นพิเศษ ฟังแค่คำสั่งจากหัวหน้า และจัดการเมื่อมีการติดต่อธุรกิจเกิดขึ้น คอยรายงานการรวมกลุ่มระหว่างองค์กรอื่น ควบคุมการติดต่อสื่อสารภายใน ไกล่เกลี่ยสมาชิกของมาเฟียที่ทรยศ และคอยจัดการเอกสารสำคัญหลายอย่าง เรียกได้ว่าเป็นเจ้าหน้าที่ลับอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเอกสารที่รวบรวมข้อมูลเหล่านั้นจะถูกส่งไปที่หัวหน้าก็ตาม

แน่นอนว่าอันโกะมีข้อมูลสำคัญหลายอย่างที่ล้ำค่ายิ่งกว่าทองเสียอีก ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ของข้อมูลที่จะเกิดการรั่วไหลโดยการสืบสวนของศัตรู ความรับผิดชอบนี้จะต้องมอบให้กับคนที่จะไม่กลัวการถูกทรมานและมีจิตใจที่แข็งแกร่งพอตัวเลยทีเดียว

"เทียบกับ'ผู้บริหารที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของพอร์ทมาเฟีย'แล้ว ความสำเร็จของฉันมันก็คงเป็นเหมือนแค่ใบจบปริญญาล่ะมั้ง จะว่าไป.. วันนี้พวกนายสองคนจะมาคุยเรื่องอะไรกันล่ะ ?"

"ว่าไงล่ะ โอดะซาคุ ?"

ผมตอบดาไซ "ไม่มีอะไรหรอก ที่จริงแล้วฉันก็แค่บังเอิญมาเจอดาไซที่นี่น่ะ" มันก็เป็นแค่การพบปะธรรมดาๆเท่านั้นเอง

"งั้นเหรอ ? ฉันรู้สึกว่าคืนนี้น่าจะเจอพวกนายที่นี่ ก็เลยมาน่ะ"

ราวกับพบว่าคำพูดของอันโกะนั้นชวนให้ขบขัน ดาไซยิ้มออกมา

"ถ้าอย่างนั้นนายมีธุระอะไรที่ทำให้ต้องมาหาพวกเรารึเปล่าล่ะ ?"

"ก็ไม่หรอก แค่คิดว่านี่มันก็เหมือนกับทุกๆคืนที่ผ่านมา.. เท่านั้นล่ะมั้ง" ดาไซออกความเห็น ใช้เล็บเคาะแก้วจนเกิดเป็นเสียง

ผมพอจะเข้าใจสิ่งที่ดาไซไม่ได้พูดออกมา ปกติแล้วพวกเรามักจะมารวมตัวกันที่นี่ราวกับกำลังหนีจากอะไรบางอย่าง พูดคุยและระบายกับอีกฝ่ายในเรื่องไร้สาระท่ามกลางความมืดมิดในยามค่ำคืน

ด้วยเหตุผลใดเหตุผลหนึ่ง พวกเราสามคนมาเจอกันที่บาร์นี้บ่อยๆ ถึงแม้ว่าความจริงแล้วจะอยู่ในองค์กรเดียวกัน แต่ดาไซก็เป็นผู้บริหาร อันโกะเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ ส่วนผมก็เป็นแค่สมาชิกระดับต่ำโดยไม่มีชื่อตำแหน่งเสียด้วยซ้ำ มันจึงไม่แปลกเลยที่เราจะไม่รู้ชื่อของกันและกัน และนั่งแยกไปดื่มเงียบๆคนเดียวในคนละมุมของร้าน แต่ที่มันมาเป็นอย่างนี้ ที่พวกเราทิ้งช่องว่างระหว่างตำแหน่งและอายุเพื่อมารับฟังกันและกัน นั่นอาจจะเป็นเพราะว่ามีความแตกต่างอยู่มากในขอบเขตความคิดของเราก็เป็นได้

"จะว่าไป" ดาไซกล่าว มองไปยังพื้นที่ว่างในมุมหนึ่งของร้าน "เราก็ดื่มด้วยกันแบบนี้มาได้ซักระยะแล้ว แต่ยังไม่เคยได้ยินโอดะซาคุบ่นเรื่องงานให้ฟังเลยนะ"

"นั่นสิ มันคงต่างจากงานที่ฉันหรือดาไซทำสินะ เพราะฉันเคยรู้มาว่างานของโอดะซาคุซังน่ะค่อนข้างจะพิเศษ"

"มันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษสักหน่อย" ผมสั่นหัว "ฉันคิดว่าไม่พูดถึงคงจะดีซะกว่าน่ะ พวกนายจะเบื่อกันเอาเปล่าๆ"

"...พยายามจะเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว" ดาไซเอียงหัวไปอีกทางอย่างงอนๆ "เอาจริงๆนะ ในบรรดาพวกเราทั้งสามคน คนที่มีงานน่าสนใจที่สุดก็คือโอดะซาคุนั่นแหละ รีบๆเล่ามาเร็วอาทิตย์ที่ผ่านมานี่นายทำอะไรไปบ้างล่ะ ?"

ผมใช้เวลาครู่หนึ่งในการรวบรวมความคิด นับนิ้วมือทั้งสองข้างแล้วค่อยๆตอบ "ฉันไปสืบสวนเรื่องคดีขโมยของในศูนย์การค้าของพวกมาเฟียที่ดูแล้วน่าจะเป็นปัญหาน่ะ สุดท้ายคนร้ายก็คือกลุ่มของนักเรียนจากโรงเรียนใกล้ๆ หนึ่งในนั้นบอกว่าเขาทำปืนหาย ฉันจึงไปตามหาที่บ้านเขาจนเจอมันอยู่ในหม้อหุงข้าว แล้วก็มีกรณีที่ผู้บริหารของบริษัทหนึ่งทะเลาะกับภรรยาเรื่องชู้สาว แล้วฉันก็ต้องไปตัดสินคดีความให้เขา และสุดท้าย มีเหตุระเบิดเล็กๆด้านหลังตึกของมาเฟีย ฉันเลยต้องไปจัดการน่ะ"

"โอดะซาคุ ฉันขอถามจากใจจริงเลยนะ สนใจมาสลับงานกับฉันไหม ?" ดาไซถาม ดวงตาเป็นประกาย

"ฉันคิดว่านั่นคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ..."

"ไปจัดการกับเหตุระเบิด! ได้ยินรึเปล่าอันโกะ ทำไมมีแต่โอดะซาคุที่ได้ทำงานน่าสนใจพวกนี้ล่ะ? ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย! พรุ่งนี้ฉันจะไปบอกหัวหน้าว่า'ถ้าคุณไม่ให้ผมจัดการกับเหตุระเบิดบ้าง ผมจะลาออกจากการเป็นผู้บริหาร!'"

ถ้าผู้บริหารคนอื่นมาได้ยินอย่างนี้เข้าคงจะโกรธจนแทบเป็นลมแน่ๆ แต่ราวกับว่าอันโกะเคยชินแล้ว เขาเพียงแค่ตอบรับเอื่อยๆ "พูดมีเหตุผล"

ผมอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของมาเฟีย แต่งานของโลกใต้ดินที่ถูกมอบหมายให้กลับเป็นงานสกปรกที่ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครต้องการจะทำ เหตุผลนั้นก็ง่ายๆ เป็นเพราะผมไม่มีผลงานหรือตำแหน่งที่น่าสนใจพอ รวมทั้งยังไม่ได้ถูกยอมรับให้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้บริหารคนไหนทั้งสิ้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมงานโง่เง่าแบบนั้นจึงถูกผลักมาให้ผมทำได้ง่ายๆ

พูดตรงๆก็คือ ผมเป็นเบ๊จิปาถะให้พวกมาเฟีย

Next → Prologue 3/3