คณะประพันธกรจรจัด
เล่มที่ 2: Dazai Osamu and The dark era: Chapter 4
ผู้ประพันธ์: Asagiri Kafka
ภาพประกอบ: Harukawa35
แปลไทย : Chiyuu_ki
← Previous: Chapter 4 Part 1
เรือชมวิวลำเล็กลอยอยู่บนแม่น้ำโยโกฮาม่า
ผิวน้ำบนแม่น้ำสะท้อนแสงจ้าของดวงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ เรือชมวิวถูกอาบไปด้วยแสงแดด ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ
มีคนจำนวนหนึ่ง
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคงแก่เรียนสวมแว่นตาทรงกลมนั่งอยู่กลางลำเรือ เขาคือสายลับจากกรมผู้ใช้พลังพิเศษ— ซาคากุจิ อันโกะ
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ทางขวาของอันโกะ
“ไม่ได้เจอกันนานนะอันโกะ ขอบคุณสำหรับคำเชิญ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่ได้กลับไปทำงานประจำแล้ว”
ชายคนนั้นพูดกับอันโกะด้วยรอยยิ้มสุภาพ เขาสวมเสื้อสีขาว ผมสีดำที่ถูกหวีเรียบแปล้ไปด้านหลัง เขาคือผู้นำของพอร์ตมาเฟีย— โมริ โอไก
“.....”
อันโกะไม่ได้เอ่ยอะไรตอบ เขาหลุบสายตาลงด้วยความประหม่า
“อย่างแกล้งเด็กของเราเลย คุณบอสมาเฟีย”
ฝั่งตรงข้ามของอันโกะคือชายวัยกลางคนผมขาวในชุดสูท เขาเป็นคนที่สูงที่สุดถ้าหากให้ความสูงเทียบกับอีกสองคนที่เหลือ เขาคือผู้บัญชาการสูงสุดแห่งกระทรวงความมั่นคงภายใน— หัวหน้าทาเนดะ
ด้านหลังโมริและทาเนดะคือลูกน้องของพวกเขา ผู้คุ้มกันจากพอร์ตมาเฟียและหน่วยปฏิบัติการพิเศษในชุดดำ หากแต่พวกเขาไม่ได้นำอาวุธติดตัวมาด้วย
อันโกะเอ่ยออกมาด้วยความประหม่า
“ขอบคุณที่มาตามคำเชิญครับ ผมขอย้ำอีกครั้ง นี่คือการประชุมอย่างไม่เป็นทางการ การอัดเสียงหรือการถ่ายภาพที่ถูกบันทึกโดยคนอื่นนอกเหนือจากนี้จะถือว่าเป็นการทรยศ และการประชุมจะยุติลงโดยทันที”
ในขณะที่อันโกะพูด เขามองไปที่ชายฝั่ง สมาชิกจากทั้งสององค์กรต่างเฝ้ารอคำสั่งอยู่ตรงนั้น ถ้าหากมีการทรยศหรือการโจมตีเกิดขึ้น สมาชิกที่เหลือบนชายฝั่งจะทำการขจัดอีกองค์กรทิ้งทันที
การประชุมครั้งนี้จัดขึ้นบนสถานการณ์ที่เปราะบางอย่างถึงที่สุด ราวกับต่างฝ่ายต่างถือมีดจ่อคอกันอยู่
“เอลิสจังต้องโมโหแน่ถ้าฉันไม่ได้ซื้อไอศกรีมกลับไปให้ พอจะมีร้านไอศกรีมอร่อยๆของรัฐบาลร้านไหนแนะนำบ้างหรือเปล่า หัวหน้าทาเนดะ”
“ฮ่าฮ่า เป็นคำถามที่ดีอะไรแบบนี้” ทาเนดะหัวเราะออกมาพร้อมใช้พัดลมในมือคลายความร้อนให้ตัวเอง “ฉันเองก็ต้องเอาสิ่งดีๆกลับไปฝากลูกน้องในกระทรวงที่กำลังรอรายงานอยู่เหมือนกัน ถ้าฉันเอาหัวของนายกลับไปได้ พวกนั้นคงดีใจกันน่าดู”
จิตสังหารจากผู้คุ้มกันเบื้องหลังของโมริเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มอย่างเยือกเย็น
“ลองคิดๆดู นายคงต้องพยายามอย่างมากในการเลียแข้งเลียขาพวกเบื้องบนในกระทรวง เป็นข้าราชการนี่มันเหนื่อยจริงๆเลยนะ หัวหน้าทาเนดะ”
“มันเทียบไม่ได้กับพวกที่หดหัวอยู่ตามท่อระบายน้ำอย่างหวาดกลัวว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะโดนรัฐบาลกำจัดทิ้งหรอก เรื่องของฉันมันเทียบไม่ได้เลยซักนิด”
สีหน้าท่าทางของทั้งสองคนราวกับกำลังนั่งเล่นหมากรุกกันอยู่ แต่หยาดเหงื่อเย็นเยียบกลับซึมออกมาตามขมับของคนกลางอย่างอันโกะ ถ้าหากมีเผชิญหน้าระหว่างชายสองคนนี้เกิดขึ้น ภายในสามวัน โยโกฮาม่าคงไม่ต่างอะไรกับเมืองแห่งความตายที่มีซากศพกองไปทั่ว
“ก่อนที่จะไปไกลกว่านี้ เรามาพูดถึงเรื่องหลักกันเถอะครับ” ถึงแม้ว่าอันโกะจะอยู่ในระดับต้นๆของกรมผู้ใช้พลังพิเศษ การขัดจังหวะบทสนทนาของชายสองคนนี้จำเป็นต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก “ทาเนดะซังมีเรื่องสองเรื่องที่จะมาเจรจากับคุณครับ โมริซัง เรื่องแรกคือ ห้ามยุ่งเกี่ยวหรือพยายามที่จะทำอันตรายผม อีกข้อคือให้กำจัดมิมิคจากยุโรปที่อพยพเข้ามาในญี่ปุ่นอย่างผิดกฎหมาย ตกลงรึเปล่าครับ”
“สำหรับข้อแรกน่ะไม่มีปัญหาหรอก —อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันรู้สึกขอบคุณอันโกะมากเลยนะ นายเป็นสมาชิกที่โดดเด่นแล้วก็ช่วยงานฉันหลายอย่าง ถึงนายจะเป็นสายสืบก็เถอะ หรือแม้กระทั่งตอนนี้ที่มีนายเป็นคนกลาง การที่ฉันได้มานั่งคุยกับกรมผู้ใช้พลังพิเศษแบบนี้ ฉันแทบอยากจะส่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้แล้วก็กอดนายซักทีเลยล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น—”
“แต่สำหรับข้อที่สอง ฉันไม่สามารถรับปากได้เต็มคำหรอก ยังไงก็ตามพวกนั้นเป็นกลุ่มคนที่น่ากลัวมาก ตอนนี้เราเหมือนมีไฟลนก้นอยู่แทบจะตลอดเวลาก็เพราะพวกมันนี่แหละ ถ้าทำได้ฉันอยากจะวิ่งหนีไปร้องไห้ซะจริงๆ”
โมริมองทาเนดะด้วยรอยยิ้มที่ยากจะเดาความหมายออก
ประกายแสงบางอย่างฉาบอยู่ในแววตาของทาเนดะ เขาหลับตาลงก่อนจะเลื่อนสายตาไปหาอันโกะพร้อมส่งสัญญาณให้เขา
“เอาล่ะ งั้นคำขอของพอร์ตมาเฟียก็คือ—”
หัวหน้าทาเนดะถอนหายใจหนักๆออกมาก่อนที่เขาจะหยิบซองจดหมายสีดำออกมาจากสูท
Next → Chapter 4 Part 3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น