[BSD Trans] Dazai Osamu and the dark era: Chapter 1 [3/4 แปลไทย]

คณะประพันธกรจรจัด

เล่มที่ 2: Dazai Osamu and The dark era (Chapter 1, 3/4)

ผู้ประพันธ์: Asagiri Kafka

ภาพประกอบ: Harukawa35

แปลไทย : Chiyuu_ki

ทรานส์อิ้ง : Chapter 5 Chapter 6 Chapter 7
← Previous Chapter 1 part 2/4

ผมเริ่มปฏิบัติงานที่ได้รับมอบหมายจากหัวหน้าโดยการหาตำแหน่งของอันโกะ แต่ผมก็ไม่มีเบาะแสอะไรมากนัก การตามหาสายลับที่หายไปขององค์กรแตกต่างกับการตามหาแมวหายโดยสิ้นเชิง (อันที่จริงผมเคยตามหาแมวที่หายไปจนเจอ ผมเลยค่อนข้างมั่นใจกับเคสนี้พอสมควร) ในกรณีที่แมวหาย คุณเพียงแค่ต้องเฝ้ารอที่จุดให้อาหารหรือบริเวณโดยรอบ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รู้เลยซักนิดว่าอันโกะชอบไปกินข้าวที่ไหน

ผมเดาได้สองอย่าง

มีเหตุผลสองข้อสำหรับการหายตัวไปของอันโกะ ข้อแรกคือเขาหายไปโดยการถูกลักพาตัว อีกข้อคือตั้งใจหายตัวไปเอง หากเป็นอย่างหลังก็ไม่มีทางที่ผมจะทำอะไรได้ อันโกะไม่ใช่พวกชอบต่อต้านหรือประท้วงด้วยการหนีออกจากบ้าน เขาสามารถเตรียมเงินทุนได้ง่ายๆถ้าหากเขาตั้งใจจะหายตัวไปจริง ด้วยจำนวนเงินมากมายขนาดนั้น เขาคงหนีไปอีกฟากนึงของโลกและใช้ชีวิตพเนจรไปเรื่อยๆ ความคิดนั้นทำให้ผมขีดฆ่าความเป็นไปได้นั้นออกจากลิสต์

ความเป็นไปได้อีกอย่างคือเขาถูกบังคับพาตัวไป จากความคิดของหัวหน้า องค์กรของฝ่ายศัตรูอาจจะกำลังหมายตาข้อมูลที่อยู่กับอันโกะ และนั่นคือสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ผมหวังว่าอันโกะจะทิ้งร่องรอยบางอย่างเอาไว้ เหมือนกับเด็กหนุ่มในนิทานเรื่องหนึ่งที่ทิ้งเศษขนมปังเอาไว้เป็นเบาะแส

ผมตัดสินใจตรวจสอบบริเวณรอบบ้านของอันโกะ

จนถึงกระทั่งตอนนี้ ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขา พวกเราทั้งสามคนมักจะรักษาระยะห่างระหว่างกันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นอันโกะหรือดาไซ การพูดถึงชีวิตส่วนตัวก็เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก

พวกเราสามคนเหมือนโจรผู้โดดเดี่ยวที่มักจะมาแวะพักในชายคาเดียวกันในคืนที่ฝนตก พวกเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย แต่เราก็ยังคงพูดคุยกันไปเรื่อยๆอยู่ดี

ผมนึกขึ้นมาได้ว่าอันโกะเคยพูดว่าเขาเดินทางบ่อย ย้ายไปมาหลายโรงแรม และเนื่องจากชีวิตของเขาต้องเสี่ยงอันตรายอยู่บ่อยครั้ง เขาจึงพักแค่โรงแรมที่มีการคุ้มกันจากพอร์ตมาเฟียเท่านั้น โรงแรมเหล่านี้ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยและความส่วนตัวของผู้ที่มาพักเป็นอย่างมาก พวกเขามักมีผู้ติดตามเป็นการ์ดพร้อมอาวุธครบมือ หากบุคคลธรรมดาจะเข้าพักต้องผ่านการตรวจสอบอย่างเข้มงวดเท่านั้น

ผมลองโทรไปถามโรงแรมที่ว่า พอได้ยินว่าผมเป็นสมาชิกจากองค์กร น้ำเสียงจากปลายสายก็สุภาพขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและตั้งใจตอบคำถามของผมเป็นอย่างดี ถ้าหากว่าเป็นการคุยกันต่อหน้า เขาคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นและเกาะขาผมไว้ไปแล้ว

ผ่านไปสามสาย ในที่สุดผมก็ได้ที่อยู่ของอันโกะ

โรงแรมสิบแปดชั้นตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากถนนสายหลัก รอบข้างเป็นบรรดาตึกและสวนสาธารณะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน แต่บรรยากาศกลับเงียบสงัด ความสงบเช่นนี้เป็นลักษณะเด่นของพื้นที่ที่ถูกปกครองโดยพอร์ตมาเฟีย และเป็นความสงบที่อันโกะน่าจะชื่นชอบ

ผมรับกุญแจมาจากผู้จัดการและมุ่งหน้าไปยังห้องที่อันโกะเช่าเอาไว้ ตามที่ผู้จัดการบอก เมื่อหกเดือนที่แล้วอันโกะจ่ายค่าเช่าห้องนี้และย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่เป็นเพราะงานที่ทำ ทำให้เขาไม่ได้กลับมาบ่อยนัก หากกลับมาก็จะค้างอยู่แค่คืนเดียวและออกไปในเช้าวันรุ่งขึ้น ผู้จัดการยังบอกอีกว่านอกจากอันโกะแล้ว ไม่มีใครเข้าหรือออกห้องนั้นแม้แต่คนเดียว

ห้องที่อันโกะเช่าเป็นห้องเดี่ยวที่สะอาดสะอ้าน

ภายในห้องสะอาดหมดจด ในส่วนของห้องรับแขกก็แทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งอยู่ ชั้นหนังสือเต็มไปด้วยนวนิยายเก่าๆและหนังสือเกี่ยวกับวัฒนธรรมพื้นเมืองจากหลากหลายสถานที่ ช่องระบายอากาศถูกซ่อนอย่างแนบเนียนบนเพดาน เก้าอี้ไม้สีดำวางนิ่งสนิทอยู่ที่มุมห้อง

ภายในห้องนอนมีโต๊ะตัวเล็กและเตียงเดี่ยวที่ถูกผ้าปูที่นอนปูเอาไว้อย่างเรียบกริบ ใต้โคมไฟข้างหมอนมีหนังสือเล่มหนึ่งถูกวางทิ้งอยู่ มันเป็นบันทึกของนักคณิตศาสตร์อัจฉริยะกับทฤษฏีทางคณิตศาสตร์ของเขา

ห้องนี้บ่งบอกตัวตนของอันโกะได้ดี สะอาดสะอ้าน มีความรู้และไร้ชีวิตชีวา มันยากที่จะจินตนาการว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในห้องแบบนี้ได้อย่างไร

ผมยืนอยู่กลางห้องและเริ่มสำรวจสิ่งรอบตัว

ผมรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง รายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่คนอื่นมักจะไม่ให้ความสนใจ

“ซาคากุชิ อันโกะ สายลับแห่งพอร์ตมาเฟีย” ผมพยายามที่จะคิดแบบเขาโดยการพูดชื่อตำแหน่งของเขาออกมา “ชายหนุ่มแสนฉลาดที่เต็มไปด้วยความลับ ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของนาย”

แน่นอนว่ามันไม่มีเสียงตอบรับ ผมเดินตรงไปยังหน้าต่าง

บานกระจกตรงหน้าสะท้อนวิวของถนนโยโกฮาม่า เบื้องล่างเป็นสวนสาธารณะ รอบข้างล้อมรอบด้วยสิ่งก่อสร้างอีกหลายตึก เมื่อตกกลางคืน ทัศนียภาพรอบด้านเป็นเหมือนกับทะเลสาบที่สะท้อนภาพของดวงดาวนับร้อย

ผมหันหลังให้กระจกและสำรวจรอบห้องอีกครั้ง ทันใดนั้นผมก็ขึ้นได้ว่าอะไรกำลังรบกวนจิตใจตนเองอยู่

ผมเป็นมาเฟียที่ไม่ฆ่าคน ด้วยเหตุผลนั้นผมจึงต้องลงเอยกับงานที่ยากลำบากอยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะงานพวกนั้น ลางสังหรณ์ของผมจึงเริ่มเฉียบแหลมขึ้น ผมสามารถมองเห็นรายละเอียดที่แสนเปราะบางและค้นพบความจริงที่ไม่มีใครสามารถคาดคิดได้

เก้าอี้ไม้มุมห้องดูไม่เข้ากับเฟอร์นิเจอร์ชิ้นอื่นและมันก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเฟอร์นิเจอร์โรงแรม ยิ่งไปกว่านั้นมันยังไม่มีโต๊ะที่เอาไว้ใช้ร่วมกันอีกต่างหาก

ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อพิจารณาเก้าอี้ตัวนั้น หน้าตาของมันเหมือนกับเก้าอี้ทั่วไป ผมพลิกมันเพื่อตรวจดูสิ่งปกติด้านใต้ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีสิ่งที่ว่า

ผมวางมันลงที่เดิมและคุกเข่าลงเพื่อมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ผมมองเห็นรอยขูดบนเบาะเก้าอี้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานาน เมื่อมองใกล้เข้าไป ผมมองเห็นรอยสึกสีขาวบนนั้นที่ดูเหมือนกับรอยเท้า

ผมตรวจสอบทั่วห้องอีกครั้ง

––––ช่องระบายอากาศบนเพดาน

ผมหยิบเก้าอี้มาวางลงบนพื้นใต้ช่องระบายอากาศและเหยียบมันขึ้นไป มือของผมแตะเพดานพอดี ช่องระบายอากาศถูกติดทับไว้ด้วยตะแกรงพลาสติก ทำให้มองไม่เห็นว่าด้านในมีอะไร

หลังจากใช้เวลาซักพักผมก็แงะตะแกรงออกจากมันได้ ก่อนจะสอดมือเข้าไปเพื่อตรวจสอบภายในช่องระบายอากาศ นิ้วของผมสัมผัสเข้ากับบางอย่าง เสียงครูดดังขึ้นเมื่อผมดึงมันออกมา ก่อนที่เซฟใบเล็กจะปรากฏขึ้น

ผมก้าวลงมาจากเก้าอี้พร้อมกับเซฟในมือและปัดฝุ่นมัน

มันเป็นกล่องเซฟสีขาวที่สะดวกต่อการพกพาและล็อกอยู่ แต่ช่างทำกุญแจน่าจะเปิดมันได้ไม่ยาก ผมเขย่ามันอย่างแรง ก่อนจะเกิดเสียงจากสิ่งของภายในกระทบกันไปมา

ในขณะนั้นเอง ผมเห็นภาพบางอย่าง

กล่องเซฟสีขาวในมือของผมถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม กำแพงเบื้องหน้าและพื้นต่างถูกย้อมไปด้วยสีแดง ราวกับถูกบางอย่างสาดเข้าใส่

มันคือเลือด เลือดของผม

ผมก้มลงมองหน้าอก เลือดไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ผมหันกลับไปมองก่อนจะเห็นกระจกหน้าต่างแตกละเอียด ผมมองเห็นห้องๆหนึ่งจากอาคารที่อยู่ไกลออกไป ปากกระบอกปืนไรเฟิลส่องแสงสะท้อนกับแสงอาทิตย์

ผมคว้าปืนที่เหน็บอยู่ แต่แขนของผมกลับชะงักไปเพราะกระสุนอีกนัดที่ถูกยิงมา เลือดทะลักออกมาจากแขนก่อนที่ร่างของผมจะเสียหลักไป

กลิ่นเหล็กเอ่อล้นขึ้นมาในลำคอ ก่อนที่ความมืดจะเข้ามาแทนที่

.

.

.

.

ภาพทุกอย่างหายไป

ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมและถือกล่องเซฟไว้ในมือ กล่องยังคงเป็นสีขาวและกระจกหน้าต่างก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

ผมกอดกล่องเซฟเอาไว้และล้มตัวลงบนผืนพรม

แทบจะในเวลาเดียวกัน ผมได้ยินเสียงของกระจกแตก รูสีดำปรากฏขึ้นบนกำแพงตรงหน้า ตามด้วยอีกรูหนึ่ง

ผมขยับตัวออกจากหน้าต่างและเคลื่อนตัวไปยังตำแหน่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้จากตึกฝั่งตรงข้ามก่อนที่จะหยิบปืนพกออกมาจากซอง หลังพิงกำแพงเอาไว้และยกปืนขึ้น

ผมเอื้อมมือหยิบบานกระจกบนโต๊ะด้วยความยากลำบากและเกือบทำมันหล่นเพราะมือที่ชื้นเหงื่อ ผมจับมันให้เหมาะมือหามุมสะท้อนภาพจากฝั่งตรงข้ามของอาคาร

ผมเห็นเงาตะคุ่มจากกระจกแต่ผมมองไม่เห็นรายละเอียดอย่างอื่น เขากำลังแพ็คบางอย่างและภายในเสี้ยววินาที เงาดำนั้นหายไป

ผมลดปืนในมือลงก่อนจะรู้ตัวว่าผมกำลังกลั้นหายใจอยู่

สไนเปอร์

อะไรอยู่ในห้องนี้และอันโกะเข้าไปพัวพันกับอะไรกันแน่ ผมเกือบจะถูกสไนเปอร์ฆ่าตาย จากการที่ผมไม่เห็นประกายไฟตอนที่มันยิงมาหรือเสียงของกระสุนที่แหวกอากาศ และการที่มันเก็บของและหลบหนีออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าจัดการกับเป้าหมายไม่สำเร็จ พวกนั้นต้องเป็นมืออาชีพอย่างแน่นอน

เพียงไม่นานก่อนหน้านี้ ผมตายจากการโดนกระสุนตัดเข้าที่ขั้วหัวใจ

มันคงจะเป็นอย่างนั้น ถ้าหากผมไม่มีพลังพิเศษ

ผมวิ่งออกมาด้วยความรวดเร็วจนแทบจะกระโจนลงจากขั้นบันได สไนเปอร์คงยังไปไม่ได้ไกล ผมต้องการที่จะรู้ตัวจริงของเขา ผมผลักแขกของโรงแรมออกไปให้พ้นทางและหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อขณะที่มุ่งหน้าไปยังตึกที่สไนเปอร์ซุ่มอยู่เมื่อครู่

สไนเปอร์ที่ดีสามารถยิงกระสุนทะลุหัวใจของเป้าหมายได้จากระยะห่างออกไปเป็นกิโลเมตร ถ้าหากมองจากความห่างของทั้งสองตึก มันไม่ไกลขนาดนั้น ผมคุ้นเคยกับตึกที่สไนเปอร์ซุ่มโจมตีเป็นอย่างดี ผมรู้จักทุกอาคารและถนน หรือแม้แต่ตรอกเล็กๆที่ไม่ได้ถูกวาดไว้บนแผนที่ และนั่นทำให้ผมสามารถจำกัดเส้นทางการหนีของศัตรูได้ในระยะเวลาอันสั้น

ผมจิ้มเบอร์และกดโทรออกในขณะที่กำลังวิ่งไปยังตึกนั่น

“นั่นดาไซรึเปล่า”

“อ้า–– หายากนะที่โอดะซาคุโทรหาฉัน ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ โฮะๆๆ อย่าเพิ่งบอกฉันล่ะ ฉันขอใช้สติปัญญาอันปราดเปรื่องของฉันเดาก่อน อืม– อ่ะ! โอดะซาคุต้องคิดมุกตลกออกแล้วอยากบอกฉันแน่ๆ เพราะแบบนั้นนายเลยโทรมา–”

“ฉันถูกสไนเปอร์โจมตี” ผมรีบพูด

ดาไซสูดหายใจลึกและเงียบไป

“ที่ห้องของอันโกะ ฉันกำลังไล่ตามมันอยู่ ตำแหน่งยิงคือตึกฝั่งตรงข้ามของถนนโคโช ถ้าจะหนีจากตรงนั้นต้องผ่านหน้าวัดโคคุโยหรือไม่ก็ท่าเรือ หรือไม่ก็มุ่งหน้าไปทางถนนด้านหลังร้านขายอุปกรณ์เดินเรือ––”

“นายอยากให้ฉันไปตัดเส้นทางหนีใช่ไหม”

ผมอึ้งไปนิดหน่อย เหตุผลที่ผมโทรหาดาไซเพราะผมคิดไม่ออกว่าจะขอให้ใครช่วยในระยะเวลาที่กระชั้นชิดแบบนี้ เขาเป็นหนึ่งในห้าผู้บริหารและเป็นที่สองรองจากหัวหน้าแห่งพอร์ตมาเฟีย ตามปกติแล้วคงต้องใช้เวลาเป็นเดือนสำหรับการเข้าพบอย่างเป็นทางการ ผมโทรหาคนที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงขนาดนั้นและออกคำสั่งราวกับกำลังขอให้นายกรัฐมนตรีช่วยพาสุนัขไปเดินเล่น

“ดาไซ ตอนนี้ฉันมีคำพยากรณ์สีเงินอยู่ ถ้านายไม่ว่าอะไร––”

“ไม่จำเป็นหรอกน่า ไอ้ของพรรคนั้นน่ะ นายอยู่ในอันตรายใช่ไหมล่ะ” ดาไซถามอย่างชัดเจน “ฉันจะเรียกคนให้ไปปิดถนนตรงนั้นให้และฉันจะไปที่นั่นด้วย อย่าไล่ตามจนเข้าใกล้เกินไปล่ะ โอดะซาคุ”

ผมขอบคุณเขาและกดวางสาย

สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือจดจ่ออยู่กับการวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

สไนเปอร์นั่นเป็นคนแบบไหนกัน

สไนเปอร์ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ระมัดระวังตัวสูงมาก มีความอดทนเป็นเลิศและทำตามแผนการณ์อย่างเคร่งครัด หลังจากที่ล็อกตำแหน่งของเป้าหมายและเลือกตำแหน่งในการซุ่มยิงแล้ว พวกเขาจะรอจนกว่าเป้าหมายจะเข้ามาในระยะ และจะอยู่ในตำแหน่งเดิมทั้งวัน ถ้าหากเกิดความอ่อนล้าขึ้นมา พวกเขาก็จะรอต่อไปด้วยความหิวโหยทั้งอย่างนั้น

สไนเปอร์จะรอด้วยความเชื่อมั่นว่าเป้าหมายจะปรากฏตัวขึ้นตรงนั้น

สไนเปอร์ที่รออยู่ที่ห้องของอันโกะคงกำลังรออันโกะไม่ผิดแน่ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะรอให้อันโกะกลับมายังห้องพักและลอบสังหารเขา ถ้าหากว่านั่นเป็นแผนการที่ถูกวางไว้ตั้งแต่แรก

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น ทำไมสไนเปอร์ถึงเปลี่ยนแผนและยิงผมแทน

ผมตัดสินใจที่จะไปยังห้องของอันโกะเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เพราะผมไม่มีเบาะแสใดๆทั้งสิ้น สไนเปอร์ยิงหลังจากที่ผมเจอเซฟกล่องนั้น ถ้าเกิดเขาอยากจะฆ่าผมจริง ทำไมไม่ทำตั้งแต่ผมเหยียบเข้าไปในห้อง

เป็นไปได้ว่าสไนเปอร์ไม่ได้มีเป้าหมายที่ชัดเจน เขาอาจถูกสั่งให้ยิงใครก็ตามที่เข้าไปในห้องนั้น หรือใครก็ตามที่เจอเซฟ แต่อย่างนึงที่ผมมั่นใจก็คือ อันโกะต้องเข้าไปพัวพันกับอันตรายบางอย่างแน่

ขณะที่กำลังวิ่ง ผมก็นึกถึงชายสวมแว่นที่มีใบหน้าเฉยชาและยากที่จะอ่านออก

ไม่ว่าผมจะหายใจแรงแค่ไหนมันก็ไม่พอที่จะนำออกซิเจนกลับเข้ามาในร่างได้ สายตาของผมเริ่มพร่าในขณะที่ผมมาถึงเส้นทางหลบหนีอีกเส้นหนึ่ง เป็นตรอกเล็กที่มืดและแคบ เศษขยะเกลื่อนอยู่ตามพื้น

ระหว่างทางที่มา ผมวิ่งตัดสวนส่วนตัวของบ้านสองหลังและโรงจอดรถของบริษัทสามแห่ง ถ้าหากว่าศัตรูไม่คุ้นเคยกับเส้นทางนี้ ผมคงไล่ตามมันทัน

ระหว่างที่ผมกำลังครุ่นคิด คมดาบแหลมก็พุ่งเข้ามาหาผมจากระหว่างตึกทั้งสอง

ศัตรูเคลื่อนไหวอย่างมีชั้นเชิง ผมขยับหลบการโจมตี คมดาบที่ฟาดผ่านหูให้ความรู้สึกแหลมคมและเย็นเยียบ

ผมถีบใส่มัน แรงส่งจากการถีบเมื่อครู่ทำให้ผมพอจะมีระยะห่างจากมันบ้าง ผมเงยหน้าขึ้นมองศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาเป็นชาวต่างชาติที่สวมชุดสีเทาสกปรก ดูเหมือนจะเป็นพวกเร่ร่อน แต่รอยตำหนิสีดำบนใบหน้าของเขาถูกสร้างขึ้นมาอย่างจงใจ เขาแกว่งดาบในมือขณะก้าวไปรอบๆก่อนจะใช้มือซ้ายยกดาบขึ้น แขนข้างขวายกขึ้นมาป้องกันบริเวณใบหน้า ตำแหน่งแบบนี้ทำให้เขาสามารถทั้งป้องกันและโจมตีคู่ต่อสู้ระยะประชิดได้ด้วยการขยับตัวเพียงเล็กน้อย จิตสังหารจากอีกฝ่ายแผ่ออกมาราวกับเป็นสุนัขรักษาการณ์ที่ถูกฝึกมาอย่างดี

จากลักษณะของเขาทำให้ผมอนุมานได้บางอย่าง อย่างแรก เขารู้ว่าผมมาจากพอร์ตมาเฟีย แต่เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะถอยหนีหรือให้โอกาสผมได้ทำอย่างนั้น ผมพนันว่าเขาคือสไนเปอร์ที่ผมเห็นจากเงาสะท้อนของกระจก และผมไม่แปลกใจซักเท่าไหร่ที่เขาตั้งใจจะฆ่าผมที่นี่

เขาคงฟันลงมา ผมเหวี่ยงตัวออกจากเขาเพื่อเว้นระยะห่างก่อนจะหยิบปืนออกจากฝักและยิงเข้าใส่ชายคนนั้น

กระสุนถูกยิงออกไปฝังลงบนพื้นที่ว่างด้านหน้าชายคนนั้น อีกฝ่ายหยุดฝีเท้าทันที

ผ่านไปไม่ถึง 0.1 วินาทีตั้งแต่ผมหยิบปืนออกจากซองและลั่นไก หากชายคนนั้นเจนจัดในการต่อสู้ เขาคงดูออกว่าผมไม่ได้เล็งส่งเดช

ผมยกปืนขึ้นและเล็งใบหน้าอีกฝ่าย บอกเป็นนัยว่าผมสามารถเหนี่ยวไกตอนไหนก็ได้

อย่างไรก็ตามชายคนนั้นก็ยังพุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วและแกว่งดาบในมืออีกครั้ง

ผมกระโดดไปด้านหลังเพื่อหลบคมดาบและยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อข่มขู่เขา เสียงสะท้อนจากปากกระบอกปืนดังก้องไปทั่วตรอกแคบ สำหรับเขาแล้วมันคงไม่ต่างอะไรกับสายลมที่พัดผ่าน เหมือนกับว่าความหวาดกลัวในจิตใจของชายตรงหน้าถูกผนึกลงกล่องและแอบซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่ง

เขาเอื้อมมือเข้ามาแต่กลับไม่ได้เล็งผม ผมไหวตัวทันและฉวยกล่องเซฟเอาไว้ทำให้เขาคว้าได้แต่ความว่างเปล่า เขากลับไปยืนในท่าเดิมและรักษาระยะห่างเอาไว้ด้วยดาบในมือ

เป้าหมายของเขาคือเซฟ

เพื่อมัน เขาจึงแสร้งทำเป็นหนีและรอคอยอยู่ที่นี่

ถ้าเป็นอย่างนั้น ทางเลือกที่ดีที่สุดคือหนีไปพร้อมกล่อง ผมไม่รู้ตัวตนของศัตรูและไม่รู้มูลค่าของสิ่งของที่อยู่ภายใน ความสามารถการใช้ดาบของอีกฝ่ายดีเยี่ยมและไม่เกรงกลัวแม้แต่กระสุนปืน ยิ่งไปกว่านั้น ผม––

ศัตรูพุ่งเข้ามาโจมตีด้วยดาบ ผมยิงไปที่กำแพงหวังว่าจะทำให้เขากลัว แต่เขากลับอ่านวิถีกระสุนออกและพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง ผมขยับตัวหลบไปในทิศตรงกันข้ามทันที

ประกายไฟจากปากกระบอกปืนสว่างวาบขึ้น เสียงปลอกกระสุนร่วงกระทบพื้นสะท้อนก้องภายในตรอกแคบ กระสุนปืนพุ่งเฉียดหูของผมไป และผมไม่ได้เป็นคนลั่นไก

ร่างของผมชะงักค้างอยู่กับที่ ไม่ต้องหันไปมองด้านหลังผมก็เข้าใจได้ในทันที

มีศัตรูอีกคนอยู่ด้านหลัง

ในการทำงานของสไนเปอร์มักจะมีผู้เฝ้าสังเกตการณ์ที่ทำงานร่วมกันเสมอ ผู้สังเกตการณ์ทำหน้าที่บอกตำแหน่ง คอยรายงานสถานการณ์และกำจัดศัตรูที่อยู่ใกล้ๆ

จากวินาทีที่ศัตรูเริ่มโต้กลับ ผมควรจะรู้ตัวว่าพวกมันมีกันสองคน

กระสุนที่ถูกยิงออกมาจากศัตรูคนที่สองไม่ได้มาจากไรเฟิลแต่มาจากปืนพกรุ่นเก่า ผมคว้าถุงขยะที่เกลื่อนกลาดและโยนมันขึ้นในอากาศแทนระเบิดควัน ได้แต่หวังว่ามันจะช่วยเบี่ยงวิถีกระสุน

ทันใดนั้นเอง ศัตรูตรงหน้าก็เข้ามาประชิดตัว

เสียงกระสุนปืนและดาบโลหะปะทะกันอย่างแรงจนเกิดประกายไฟ ก่อนที่ไกปืนจะถูกตัดด้วยคมดาบ เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น

ผมเตะตัดข้อเท้าของเขา ศัตรูเสียการทรงตัวและล้มลง

ผมเหวี่ยงตัวไปอีกฝั่งที่ปลอดภัยและคว้าปืนอีกกระบอกออกจากซอง เพราะผมถนัดการใช้ปืนคู่ ผมจึงพกปืนสองกระบอกติดตัวเสมอ

ผมเล็งปืนไปที่ปลายจมูกของศัตรู ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ผมไม่มีทางพลาดแน่

ถ้าผมยิงตอนนี้ อีกฝ่ายคงตายในทันที เขาจะไม่มีเวลาได้ลิ้มรสความเจ็บปวด สมองของเขาคงเละเป็นซากรวมกับสิ่งสกปรกบนกำแพง ชีวิตของเขาจะจบลงทันทีราวกับใช้เวทมนตร์

แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่ยิงและถอยออกมา รักษาระยะห่างไว้

“โอดะซาคุ หมอบลงเร็ว!”

ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงของดาไซ

ก่อนที่จะได้ยินเสียง ผมรู้ดีว่าอะไรกำลังจะตามมา จึงหมอบลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว แสงสว่างวาบและเสียงระเบิดดังก้องไปทั่วตรอกแคบ

เพราะว่าใช้ความสามารถจึงทำให้ผมรับรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ผมหมอบลงกับพื้น ปิดตาและหูรอจนกว่าทุกอย่างจะสงบลง ศัตรูตาบอดสนิทไปชั่วครู่เพราะระเบิดแสง ทำให้ไม่สามารถหลบการโจมตีต่อจากนี้ได้

แสงจ้า ระเบิด และเสียงเกรียวกราวของปลอกกระสุน เสียงของพื้นและกำแพงที่กำลังทลายและกระสุนขนาด 9 มม.ที่ลอยผ่านหัวผมไปราวกับห่าฝน

ชายชุดดำสี่คนเปิดการโจมตี พวกเขายกปืนกลขึ้นในระดับเอวและเดินผ่านผมไป พวกเขาคือพอร์ตมาเฟีย

ในตรอกเล็กแคบไม่มีที่ไหนให้หนี ถึงจะเก่งขนาดไหนก็ไม่มีทางหลบห่ากระสุนได้ เสียงโหยหวนดังออกมาจากการระดมยิงที่เกิดขึ้น ผมลุกขึ้นและเห็นชายสองคนนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด เลือดสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบทั้งบนพื้นและกำแพง

“ฉันจะทำยังไงกับนายดีนะโอดะซาคุ นายฆ่าคนพวกนั้นได้ในแค่อึดใจเดียวเท่านั้นแหละ ถ้านายจะทำ” ดาไซปรากฏตัวขึ้น สำหรับเขา ตรอกแคบที่เต็มไปด้วยเสียงปืนก็คงไม่ต่างอะไรกับห้างสรรพสินค้าในวันหยุด

ดาไซยื่นมือมาให้ ผมจับมือเขาและพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะสำรวจภายในตรอก

“นายฆ่าเขาหรอ”

“อื้ม–– ถึงจะจับเป็น เราก็ไม่มีทางได้ข้อมูลจากมันหรอก คนพวกนี้คงจะชอบยาพิษมากกว่าล่ะมั้ง”

ผมไม่ได้ตอบอะไร ในใจหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยหินก้อนใหญ่ ดาไซยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยขึ้น “ฉันรู้น่า นายไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรอกใช่ไหม โอดะซาคุ เจ้าพวกนี้น่ะเป็นมืออาชีพ ถึงจะเป็นนายแต่มันก็ไม่ง่ายที่จะไม่พลั้งมือฆ่าไป”

“ถูกของนาย”

ผมพยักหน้า ดาไซมักจะถูกเสมอ ตรงกันข้ามกับผม

“นายคงอารมณ์เสียอยู่ เพราะที่ฉันทำมันขัดกับหลักการของนาย ฉันขอโทษนะ” รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของดาไซ คำว่าขอโทษไม่ค่อยจะหลุดออกจากปากของเขาเท่าไหร่ ดังนั้นคำขอโทษของดาไซในครั้งนี้มันจึงบริสุทธิ์จนผมประหลาดใจ

“อา– ขอบใจนายเหมือนกัน ถ้านายไม่มาช่วยป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว”

“ซาคุโนะสุเกะ โอดะกับคติที่ว่าจะไม่ฆ่าใครไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” ดาไซส่ายหน้า “เป็นเพราะคติประจำตัวที่ยุ่งยากของนายทำให้นายเป็นแค่เบ๊ขององค์กรยังไงล่ะ พลังพิเศษของนายน่ะ มันสุดยอดอยู่แล้ว–”

ผมส่ายหัวอย่างอ่อนใจ

“ฉันได้ยินคำพูดแบบนั้นเป็นพันครั้งแล้วดาไซ ที่สำคัญกว่านั้นคือพวกผู้บุกรุกนี่” ผมชำเลืองมองไปยังศพทั้งสอง

“นายบอกว่านายถูกโจมตีที่ที่พักของอังโกะงั้นสินะ”

ผมสรุปเรื่องที่ได้เจอมาในห้องพักนั่นให้ดาไซฟังแบบสั้นๆ

“อย่างนี้นี่เอง ไรเฟิลนั่นคงเป็นของที่ขโมยมาจากคลังของเราไม่ผิดแน่” ดาไซพูดขึ้นหลังจากที่ผมอธิบายจบ “นายช่วยดูให้หน่อยสิว่าพวกนั้นมีปืนพกรุ่นเก่าเก็บอยู่กับตัวรึเปล่า”

ผมมองไปยังร่างที่นอนอยู่ ถึงจะถูกบังด้วยชุดที่ขาดวิ่นแต่ผมก็เห็นซองปืนเหน็บอยู่ที่เอวของมัน ภายในบรรจุปืนพกสีเทากระบอกบาง

“นี่เป็นปืนพกยุโรปที่ค่อนข้างเก่าเลยล่ะ การยิงและความแม่นยำของมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทำให้มันไม่เหมาะจะใช้ต่อสู้ในที่แคบแบบนี้” ดาไซหยิบปืนออกมาจากศพและพิจารณามันด้วยความสนใจ “ปืนกระบอกนี้คงมีไว้พกเฉยๆล่ะนะ คงเอาไว้ใช้แทนสัญลักษณ์ประจำตัว อะไรทำนองนั้น”

เหมือนว่าดาไซจะรู้ดีกว่าผมว่าคนพวกนี้เป็นใคร

“พวกมันเป็นใคร”

“มิมิค”

“มิมิค?” เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อนี้

“พวกเรายังไม่ค่อยมีรายละเอียดเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะเป็นองค์กรที่มาจากยุโรป ตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่ามันมาที่ญี่ปุ่นทำไม หรือทำไมพวกมันถึงเปิดศึกกับพอร์ตมาเฟีย”

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเห็นองค์กรอื่นแข็งข้อกับพอร์ตมาเฟีย

มีหลายองค์กรในพื้นที่รอบโยโกฮาม่าที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนกับอำนาจของพอร์ตมาเฟีย ห่างไกลจากเงื้อมมือของรัฐบาล โลกใต้ดินของพอร์ตมาเฟียไร้ซึ่งกฏหมายและเต็มไปด้วยอาชญากรที่ต่างยื้อแย่งกันปกครองพื้นที่ ทั่วโลกต่างสนใจสวรรค์แห่งนี้เพื่อหลบเลี่ยงภาษี ฟอกเงินและค้าแรงงาน มันไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นองค์กรจากต่างชาติเข้ามาหาผลประโยชน์ร่วมด้วย

ยังไงก็แล้วแต่ จะมีซักกี่ที่ที่จะส่งสไนเปอร์ฝีมือดีสองคนมากระตุกหนวดเสือแบบนี้

“ตอนนี้พวกเรากำลังหาข้อมูลกันอยู่” ดาไซยักไหล่ “พวกเราน่าจะเจออะไรบางอย่าง ถ้ารู้ว่าสไนเปอร์พวกนี้ไปที่บ้านของอันโกะทำไม”

“พวกมันจะมาเอาเซฟนี่” ผมยกกล่องสีขาวขึ้นมา “ฉันเจอมันในห้องของอันโกะ แต่เราไม่มีกุญแจ ถ้ารู้ว่ามีอะไรข้างใน เราอาจจะได้เบาะแสบางอย่างก็ได้––”

“หา–– แค่นั้นเองหรอ” ดาไซยิ้มออกมา “เอามานี่สิ”

ผมส่งเซฟให้ดาไซ เขาเขย่ามันเพื่อยืนยันว่ามีของบางอย่างอยู่ข้างใน ก่อนที่เขาจะคุ้ยกองขยะและหยิบคลิปหนีบกระดาษตัวหนึ่งขึ้นมา ดาไซงอที่คลิปตัวนั้นเล็กน้อยก่อนจะสอดเข้าไปในแม่กุญแจ

ดาไซหมุนคลิปในมือ ไม่กี่วินาทีก่อนที่เสียง ‘คลิก’ จะดังขึ้นมา

“อ่ะ เปิดได้แล้ว”

เขาเก่งจริงๆ

“เอาล่ะ–– มีอะไรอยู่ในนี้กันนะ”

Next → Chapter 1 part 4/4