Bungou Stray Dogs Fanfiction: Gloomy Goodbye
Pairing: Sakunosuke Oda x Sakaguchi Ango
Genre: Drama
Rated: PG
Writer: Chiyuu_ki
กลางดึกคืนนั้น ผมลดโทรศัพท์มือถือในมือลงหลังจากได้ยินข่าวจากปลายสาย ร่างทั้งร่างเย็นเฉียบเมื่อผมได้รับรู้เรื่องบางอย่างที่ทำให้ความรู้สึกภายในอกของผมต้องกระตุกวูบ
โอดะ ซาคุโนะสึเกะ เสียชีวิตแล้ว
ผมยืนนิ่งและจ้องออกไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืนนอกหน้าต่างบานใหญ่จากห้องทำงานของตัวเองภายในอาคารของกรมผู้ใช้พลังพิเศษ ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่รื้นขึ้นที่ขอบตา แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ไหลลงมาตามสองข้างแก้มอย่างที่ควร
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าการจากไปของคนๆหนึ่งในวงการนี้เป็นเรื่องที่แสนธรรมดา แต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับคนที่รู้จักแล้ว มันทำให้ผมไม่สามารถเรียบเรียงความคิดที่ประดังเข้ามาราวกับสายน้ำอันเชี่ยวกรากได้
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เป็นหมากตัวหนึ่งซึ่งถูกใช้งานราวกับหุ่นกระบอก ขยับไปรอบๆโดยเชือกที่มองไม่เห็นและถูกเชิดไปตามความต้องการของเบื้องบน แต่ก็ต้องจำยอมทำหน้าที่ของตนโดยไม่ปริปาก
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าซักวันจะต้องจากกัน
ทั้งๆที่รู้อย่างนั้นผมกลับไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้
"อ่า เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก" ผมกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ก่อนจะตัดสายไป ผมไม่รู้ว่าผมควรจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป ทุกอย่างมันตื้อไปหมด
ผมตัดสินใจขับรถไปยังที่อยู่ของโอดะซาคุซัง บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิทต่างจากครั้งก่อนที่ผมเคยมาที่นี่ ผมขึ้นไปที่ห้องของเขาและใช้กุญแจที่เขาเคยมอบให้ไขเข้าไปด้านใน
ผมเดินเข้าไปและหยุดยืนอยู่กลางห้อง หลับตาลง ปล่อยให้กลิ่นอายที่ยังคงหลงเหลืออยู่ของโอดะซาคุซังโอบกอดผมเอาไว้
กลิ่นบุหรี่ที่เขามักสูบเป็นประจำยังวนเวียนอยู่ในอากาศ ผมเดินตรงไปยังตู้ไม้ข้างหน้าต่างและหยิบกล่องบุหรี่ของเขามาใส่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งซึ่งถูกวางไว้ใกล้ๆกัน มันคือรูปถ่ายของโอดะซาคุซังที่บาร์ในวันนั้น
วันที่พวกเราสามคนนั่งดื่มกันอย่างมีความสุขเป็นครั้งสุดท้าย
"โอยะ โอยะ ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอนายที่นี่น่ะ อันโกะ" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าประตูเรียกให้ผมหันไปมอง ดาไซ โอซามุ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย เด็กหนุ่มมีเขม่าควันเกาะอยู่ตามผิว คราบเลือดสีเข้มเปรอะอยู่บนผ้าพันแผลของเขามากเสียจนผมเดาได้ทันทีว่านั่นคือเลือดของใคร
"หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนั่น นายกล้ามากนะที่ยังมีหน้ากลับมาที่นี่น่ะ" ผู้บริหารแห่งพอร์ตมาเฟียเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับผมภายในห้อง ดาไซมาที่นี่โดยไม่มีผู้ติดตามมาด้วย
"ดาไซคุง" ผมเอ่ยทักทาย เสียงของผมนิ่งเสียจนไร้อารมณ์ผิดกับเขาที่มีความเสียดสีอยู่ในน้ำเสียงอย่างชัดเจน
"ให้ฉันฆ่านายตรงนี้เลยดีไหมอันโกะ" ดาไซไม่ได้ขู่ ถ้าสายตาของเขาสามารถฆ่าคนได้ ผมคงตายทันทีโดยที่เขาไม่ต้องเสียแรงเหนี่ยวไกปืนด้วยซ้ำ
"ออกไปซะ" ดาไซคำรามในลำคอ เขาก้มหน้าลงจนผมสีเข้มปรกลงบนใบหน้าทำให้ผมไม่เห็นว่าเขามีสีหน้าอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เดินผ่านเขาและออกไปนอกห้องแต่โดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น
เสียงปิดประตูดังขึ้นไล่หลัง
ผมเดินกลับไปที่รถของตัวเองและขับมันออกไปตามถนนเลียบทะเล ปล่อยให้ความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นถูกพัดไปกับกระแสลม
ผมจอดรถที่ข้างถนนและทรุดกายลงบนม้านั่งที่ขึ้นสนิมเพราะลมทะเลที่กัดเซาะ ผมมองไปยังทะเลสีคราม ไฟดวงเล็กจากเรือขนส่งสินค้าปรากฎให้เห็นอยู่ไกลๆ
แสงจันทร์สีนวลสะท้อนอยู่บนผืนน้ำ
ผมหยิบบุหรี่ของโอดะซาคุซังมาจุดสูบ ไอควันถูกอัดเข้าปอดก่อนที่ผมจะปล่อยมันออกมา กลิ่นอายของเขาอบอวลขึ้นในอากาศจนทำให้รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของผม
ผมเงยหน้าขึ้นมองผืนฟ้ายามราตรี ดวงจันทร์กลมโตถูกห้อมล้อมด้วยแสงระยิบระยับจากดวงดาวนับร้อย
คืนนี้.. พระจันทร์สวยดีนะครับโอดะซาคุซัง
ควันบุหรี่สีขาวลอยคล้อยอยู่ในอากาศก่อนจะค่อยๆจางหายไป ผิดกับตัวตนของเขาที่ยังคงเด่นชัดอยู่ภายในความห้วงความคิด
—พวกเขาได้รับความสงบสุขแล้ว ความสงบสุขที่ไม่มีใครสามารถพรากไปได้
ผมนึกถึงคำพูดที่ผมเคยพูดกับเขาเมื่อนานมาแล้วก่อนที่เรื่องราวทั้งหมดจะเหลือเพียงเศษตะกอนแห่งความทรงจำ จนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยคิดว่าผมจะต้องใช้คำๆนี้กับตัวเองเลยซักครั้ง
โอดะ ซาคุโนะสึเกะ เสียชีวิตแล้ว
ผมยืนนิ่งและจ้องออกไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืนนอกหน้าต่างบานใหญ่จากห้องทำงานของตัวเองภายในอาคารของกรมผู้ใช้พลังพิเศษ ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่รื้นขึ้นที่ขอบตา แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ไหลลงมาตามสองข้างแก้มอย่างที่ควร
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าการจากไปของคนๆหนึ่งในวงการนี้เป็นเรื่องที่แสนธรรมดา แต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับคนที่รู้จักแล้ว มันทำให้ผมไม่สามารถเรียบเรียงความคิดที่ประดังเข้ามาราวกับสายน้ำอันเชี่ยวกรากได้
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เป็นหมากตัวหนึ่งซึ่งถูกใช้งานราวกับหุ่นกระบอก ขยับไปรอบๆโดยเชือกที่มองไม่เห็นและถูกเชิดไปตามความต้องการของเบื้องบน แต่ก็ต้องจำยอมทำหน้าที่ของตนโดยไม่ปริปาก
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าซักวันจะต้องจากกัน
ทั้งๆที่รู้อย่างนั้นผมกลับไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้
"อ่า เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก" ผมกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ก่อนจะตัดสายไป ผมไม่รู้ว่าผมควรจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป ทุกอย่างมันตื้อไปหมด
ผมตัดสินใจขับรถไปยังที่อยู่ของโอดะซาคุซัง บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิทต่างจากครั้งก่อนที่ผมเคยมาที่นี่ ผมขึ้นไปที่ห้องของเขาและใช้กุญแจที่เขาเคยมอบให้ไขเข้าไปด้านใน
ผมเดินเข้าไปและหยุดยืนอยู่กลางห้อง หลับตาลง ปล่อยให้กลิ่นอายที่ยังคงหลงเหลืออยู่ของโอดะซาคุซังโอบกอดผมเอาไว้
กลิ่นบุหรี่ที่เขามักสูบเป็นประจำยังวนเวียนอยู่ในอากาศ ผมเดินตรงไปยังตู้ไม้ข้างหน้าต่างและหยิบกล่องบุหรี่ของเขามาใส่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งซึ่งถูกวางไว้ใกล้ๆกัน มันคือรูปถ่ายของโอดะซาคุซังที่บาร์ในวันนั้น
วันที่พวกเราสามคนนั่งดื่มกันอย่างมีความสุขเป็นครั้งสุดท้าย
"โอยะ โอยะ ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอนายที่นี่น่ะ อันโกะ" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าประตูเรียกให้ผมหันไปมอง ดาไซ โอซามุ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย เด็กหนุ่มมีเขม่าควันเกาะอยู่ตามผิว คราบเลือดสีเข้มเปรอะอยู่บนผ้าพันแผลของเขามากเสียจนผมเดาได้ทันทีว่านั่นคือเลือดของใคร
"หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนั่น นายกล้ามากนะที่ยังมีหน้ากลับมาที่นี่น่ะ" ผู้บริหารแห่งพอร์ตมาเฟียเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับผมภายในห้อง ดาไซมาที่นี่โดยไม่มีผู้ติดตามมาด้วย
"ดาไซคุง" ผมเอ่ยทักทาย เสียงของผมนิ่งเสียจนไร้อารมณ์ผิดกับเขาที่มีความเสียดสีอยู่ในน้ำเสียงอย่างชัดเจน
"ให้ฉันฆ่านายตรงนี้เลยดีไหมอันโกะ" ดาไซไม่ได้ขู่ ถ้าสายตาของเขาสามารถฆ่าคนได้ ผมคงตายทันทีโดยที่เขาไม่ต้องเสียแรงเหนี่ยวไกปืนด้วยซ้ำ
"ออกไปซะ" ดาไซคำรามในลำคอ เขาก้มหน้าลงจนผมสีเข้มปรกลงบนใบหน้าทำให้ผมไม่เห็นว่าเขามีสีหน้าอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เดินผ่านเขาและออกไปนอกห้องแต่โดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น
เสียงปิดประตูดังขึ้นไล่หลัง
ผมเดินกลับไปที่รถของตัวเองและขับมันออกไปตามถนนเลียบทะเล ปล่อยให้ความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นถูกพัดไปกับกระแสลม
ผมจอดรถที่ข้างถนนและทรุดกายลงบนม้านั่งที่ขึ้นสนิมเพราะลมทะเลที่กัดเซาะ ผมมองไปยังทะเลสีคราม ไฟดวงเล็กจากเรือขนส่งสินค้าปรากฎให้เห็นอยู่ไกลๆ
แสงจันทร์สีนวลสะท้อนอยู่บนผืนน้ำ
ผมหยิบบุหรี่ของโอดะซาคุซังมาจุดสูบ ไอควันถูกอัดเข้าปอดก่อนที่ผมจะปล่อยมันออกมา กลิ่นอายของเขาอบอวลขึ้นในอากาศจนทำให้รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของผม
ผมเงยหน้าขึ้นมองผืนฟ้ายามราตรี ดวงจันทร์กลมโตถูกห้อมล้อมด้วยแสงระยิบระยับจากดวงดาวนับร้อย
คืนนี้.. พระจันทร์สวยดีนะครับโอดะซาคุซัง
ควันบุหรี่สีขาวลอยคล้อยอยู่ในอากาศก่อนจะค่อยๆจางหายไป ผิดกับตัวตนของเขาที่ยังคงเด่นชัดอยู่ภายในความห้วงความคิด
—พวกเขาได้รับความสงบสุขแล้ว ความสงบสุขที่ไม่มีใครสามารถพรากไปได้
ผมนึกถึงคำพูดที่ผมเคยพูดกับเขาเมื่อนานมาแล้วก่อนที่เรื่องราวทั้งหมดจะเหลือเพียงเศษตะกอนแห่งความทรงจำ จนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยคิดว่าผมจะต้องใช้คำๆนี้กับตัวเองเลยซักครั้ง
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นอีกครั้งเป็นรอบที่สองของคืนนี้ ผมหยิบมันขึ้นมา บนหน้าจอมีชื่อของทาเนดะซังปรากฏอยู่
“สวัสดีครับ ทาเนดะซัง” ภารกิจใหม่ถูกป้อนเข้ามาทันทีหลักจากภารกิจการแทรกซึมภายในพอร์ทมาเฟียสิ้นสุดลง
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
ผมเก็บโทรศัทพ์มือถือใส่ลงในกระเป๋ากางเกง สูดควันสีขาวเข้าปอดและเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ดวงโตที่ส่องแสงสุกสกาวเป็นครั้งสุดท้าย
“ผมอยากให้คุณได้เห็นพระจันทร์ในคืนนี้จริงๆนะครับ โอดะซาคุซัง”
หวังว่าคุณจะได้พบกับเด็กๆที่นั่น
บุหรี่ในมือผมมอดดับลง ขี้เถ้าของมันตกลงบนพื้นอย่างเงียบงัน
หลับให้สบายนะครับ โอดะซาคุซัง
บุหรี่ในมือผมมอดดับลง ขี้เถ้าของมันตกลงบนพื้นอย่างเงียบงัน
หลับให้สบายนะครับ โอดะซาคุซัง
.
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น